بازخوانی صنعت اکوتوریسم از منظر شاخص های منطقه گرایی انتقادی (نمونه موردی: شهر نیشابور)

امروزه گردشگری به عنوان دانش بینامتنی و ضامن توسعه انواع گونه های علوم بسیار مورد توجه است. براساس آنچه از مطالعات و مشاهدات محققان رشته های جامعه شناسی، روان شناسی اجتماعی و مردم شناسی در زمینه گردشگری بر می آید، اکوتوریسم؛ دارای محوری ترین نقش درعرصه اقتصادی، تبادل فرهنگی ورفع سایر نیازهای فیزیکی و روانی انسان معاصر می باشد. در طول تاریخ برآوردن این نیازها همواره بهای جبران ناپذیری را برای طبیعت به دنبال داشته است. با ظهور مدرنیسم که داعیه پیروزی بر طبیعت و رقابت با آن را داشت انقطاع از تاریخ و فرهنگ و طبیعت به بهانه استیلای تکنیک شتاب فراوانی یافت. معماری مدرن خود را بر طبیعت می دانست و نه از طبیعت ؛ لذا زدایش تبعات ناروای ناشی از شعف چیرگی بلامنازع از طبیعت، مستلزم اخذ تدابیری مانند رواج صنعت اکوتوریسم است. معماری که از تاثیرگذارترین و تاثیرپذیرترین عوامل در فراهم سازی امکانات مطلوب مخاطب و محیط به شمار می آید، موظف به بکارگیری ابزاری جهت شناسایی ظرفیت های موجود می باشد که علاوه بر برآورده سازی نیاز گردشگران و افراد بومی، در حفظ منابع موجود کوشیده و موجبات نیل به توسعه پایدار را فراهم سازد. این مقاله صنعت توریسم را از منظر شاخص های منطقه گرایی انتقادی در محدوده شهر نیشابور مورد بررسی قرار داده است. پژوهش حاضر، از نظر هدف کاربردی و به صورت توصیفی- تحلیلی می باشد و در شیوه جمع آوری داده ها به صورت کتابخانه ای و نیز مشاهده و برداشت میدانی به صورت توامان انجام شده است تا به واسطه اصول مقرر، مقصد اکوتوریستی را به قطبی آشنا به جهان بازشناساند.

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، منطقه گرایی انتقادی ، نیشابور ، فیروزه