هویت بخشی شخصیت زن در منظومه ی خسرو و شیرین نظامی گنجوی

ادبیات هرقومی فرهنگ آن قوم و بیانگر نگرش آنان به هستی است و در حقیقت هویت هرجامعه در ادبیات آن متجلی است. در ادبیات ملل و اقوام مختلف، دیدگاه های متفاوتی نسبت به شخصیت زنان وجود دارد. در اکثر آثار ادبی، زیبایی ها و عشوه گری های زن مطرح شده است و به صورتهای: ساقی، مطرب، خنیاگر، معشوقه، کنیز و ... در مجموع وسیله ای برای رفع نیاز مردان تلقی شده است. در حقیقت ارزش واقعی زن مورد بی توجهی قرار گرفته است. از علت های مهم زن ستیزی در ادبیات، مردانه بودن جامعه و رواج عقاید نادرست و باورهای غلط درباره ی زنان است. از آن جایی که بیشترین تلاش های محققان و پژوهشگران از دیرباز متوجه مسایل گوناگون منظومه ی خسرو و شیرین نظامی بوده است، کمتر به جنبه ها و هویت بخشی شخصیت زن پرداخته شده است. لذا نگارنده ی این مقاله به سهم و توان خویش کوشیده است که در این پژوهش به طور اخص به جنبه های مختلف شخصیت زن از جمله: زیبایی، عشق، عفاف، غیرت، ازدواج ، مشاوره، و ...، که نظامی آن را در منظومه ی خود جاودانه ساخته است، به روش تحلیلی بررسی نماید.

کلیدواژه ها:

زن ، شخصیت ، نظامی ، شیرین ، خسرو