بررسی آزمایشگاهی اثر فاصله شکاف از دماغه ی آبشکن مثلثی در آبشستگی موضعی در یک کانال مستطیلی مستقیم

تغییرات اقلیم همراه با تغییرات ساختاری انجام شده در رودخانه توسط بشر باعث تغییر مرفولوژی رودخانه می گردد. در نتیجه فرسایش شدید سواحل و نیز جابجایی های نسبتا شدیدی را به همراه دارد. از این رو ساماندهی رودخانه ها و کنترل فرسایش سواحل بسیار ضروری است. لذا این تحقیق با هدف بررسی اثر فاصله ی شکاف از دماغه ی آبشکن مثلثی بر عمق آبشستگی موضعی به ازای تغییرات اعداد فرود در یک فلوم آزمایشگاهی مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور آبشکن های شکاف دار در فاصله چهار برابر طول موثر آبشکن و بصورت دافع با زاویه 45 درجه نسبت به ساحل بالادست با دو فاصله ی 1,5 سانتی متری و 2,5 سانتی متری نسبت به دماغه ی آبشکن و با طول شکاف 11 سانتیمتر و طول موثر 11,2 سانتیمتر با عمق ثابت جریان 16 سانتیمتر در تمام اعداد فرود (0.18، 0.2، 0.22 و 0.24) مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمایشات نشان داد که با افزایش فاصله ی شکاف نسبت به دماغه آبشکن مثلثی، عمق آبشستگی موضعی به میزان حداکثر 8,77 درصد کاهش می یابد. همچنین با افزایش عدد فرود از میزان اثرگذاری فاصله ی شکاف نسبت به دماغه ی آبشکن بر عمق آبشستگی موضعی کاسته می شود. همچنین روند توسعه ساحل به واسطه رسوب گذاری حد فاصل طولی بین صفحات 9,23 درصد گسترش یافت.

کلیدواژه ها:

عمق آبشستگی ، فاصله شکاف از دماغه آبشکن ، فرسایش ، رسوب گذاری