بررسی پیوند بین محیط زیست و فقر در محیط های شهری

امروزه، شهرها به عنوان کانون های تعاملی بین شهرنشینی و طبیعت به شمار می روند و رشد شتابانشهرنشینی عواقب و پیامدهای متفاوتی را به دنبال داشته و با آسیب های شهری متعددی همراه شدهاست. به عنوان مثال، یکی از عوامل اصلی تخریب محیط زیست در اقتصادهای رو به توسعه، فقیر شدنافراد بر اثر فشار افزایش جمعیت است. از آنجایی که در محیط زیست شهری اولین محیطی است که انسان ها با آن در ارتباطند و فعالیت های اقتصادی و اجتماعی را در بستر آن انجام می دهند، فضای شهری تحت تاثیر انسان ها قرار می گیرد. فقر یا تهی دستی و یا تنگ دستی به معنای وضعیتی است کهفرد فاقد میزان معینی دارایی های مادی یا پول است. فقر دارای چرخه خاصی است و سازه ی مهمی درتخریب محیط زیست به شمار می رود، زیرا فقرا برای بقا هیچ راهی جز استثمار و بهره برداری بی محابااز منابع ندارند و از آنجایی که منابع محیط زیستی، نمی توانند همپای بهره برداری که از آن می شودتجدید شوند، محیط زیست تخریب می شود. جمعیت زیاد مستلزم مقادیر زیادی ملزومات پایه مثل غذا،آب، مسکن، انرژی و زمین است، اگر بین تقاضا برای این منابع و موجودی پایدار آنها توازن وجودنداشته باشد، پایداری محیط به طوری جدی از دست می رود و تخریب حاصل می گردد. بررسی و ار ایهتحقیق جامع و کاملی در زمینه فقر و تاثیر آن بر تخریب محیط زیست به عنوان یکی از چالش های اساسی توسعه پایدار در کشورهای در حال توسعه لازم است و بر آن تاکید می گردد. اما باید دانست کهفقر و تاثیر آن بر تخریب محیط زیست، مسیله ا ی بی علاج نیست، بلکه از ایجاد فرصت های اشتغال،توزیع عادلانه منابع و درآمد و بهبود کیفیت اراضی تاثیر می پذیرد.

کلیدواژه ها:

شهرنشینی ، افزایش جمعیت ، فقر ، تخریب محیط زیست