سنجش پایداری توسعه گردشگری شهر اصفهان از نگاه محلی

هدف از این پژوهش، سنجش پایداری توسعه گردشگری شهر اصفهان بود .مقاله حاضر از نوع توصیفی تحلیلی است و جمع آوری داده ها از طریق مطالعات کتابخانه ای و مشاهده میدانی (توزیع پرسش نامه) انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهش 500 نفر از ساکنان محلی شهر اصفهان در سال 1395 بود با نمونه گیری تصادفی و با به کارگیری نرم افزار AMOS، نیازهای این افراد و هماهنگی شاخص ها با عوامل توسعه پایدار استخراج شدند. برای ارزیابی گردشگری پایدار و ارزیابی شاخص های عملیاتی، روش تحلیل عاملی مرتبه دوم به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که شاخص های در نظر گرفته شده همه ارتباط مثبت و معنا داری با ساختار مرتبه دوم، یعنی پایداری گردشگری شهر اصفهان، دارند و عامل جاذبه های گردشگری با ضریب استاندارد 1.104 بیشترین اثر را بر گردشگری پایدار دارد.

کلیدواژه ها:

توسعه گردشگری ، شهر اصفهان ، گردشگری پایدار