آسیب شناسی و واکاوی علوم انسانی در رشد و توسعه همه جانبه کشور

توسعه پدیده ای چندبعدی است (تودارو،1367). به عبارت دیگر، توسعه فقط اقتصادی نیست، بلکه متاثرازنظام فرهنگی وبه ویژه ساخت نگرشی وارزشی یک جامعه و افراد تشکیل دهنده آن است (گروندونا،2000). نظام فرهنگی جامعه، به عنوان پدیده ای اکتسابی، خود پیامد نظام تعلیم وتربیت اعم ازرسمی و غیر رسمی می باشد. در این میان نظام تعلیم و تربیت رسمی به ویژه در سطوح عالی نقش بارزی در فراهم سازی زمینه های نگرشی و فرهنگی توسعه ایفا می نماید. ایران به عنوان یک کشور درحال توسعه،نیازمند علوم انسانی متناسب با توسعه است. این مقاله با بهره گیری ازداده هاومنابع موجود، درصدداست تا زمینه ها و همچنین موانع نقش آفرینی علوم انسانی درتوسعه کشور راموردارزیابی قرار دهد. با توجه به ماهیت موضوع مطالعه،دراین بررسی عمدتا از روش اسنادی و کتابخانه ای استفاده می شود. با توجه به اینکه درزندگی اجتماعی همه ابعاد واجد اهمیت هستند، توجه به نقش زمینه های علمی به ویژه علوم انسانی درتوسعه جامعه ضرورت می یابد. این بررسی نشان می دهدکه علوم انسانی درایران در دهه های اخیرازنظر کمی رشد فزاینده ای داشته است. با وجوداین،علوم انسانی نتوانسته است نقش وجایگاه واقعی خود را در توسعه جامعه ایفا نماید. علوم انسانی، بدلیل هویت موضوعی، می توانند مهم ترین نقش رادرشکل گیری وتحول فرهنگ عمومی جامعه داشته باشند و به جهت دهی برنامه های توسعه یاری رسانند. به نظر می رسد که وجود بینش کمی گرایی وبی توجهی به علوم انسانی، عدم وحدت رویه دراولویت بندی مسایل از منظر علوم انسانی،کمبود فرصت های شغلی برای دانش آموختگان علوم انسانی و مشکل وجهه علوم انسانی در بینش فرهنگی جامعه از موانع نقش آفرینی علوم انسانی درتوسعهجامعه می باشند.این مقاله در پایان پیشنهادهایی را برای بهبود نقش علوم انسانی در توسعه جامعه ارایه می نماید.

کلیدواژه ها:

توسعه ، علوم انسانی ، تعلیم و تربیت ، نظام فرهنگی