مقایسه منابع اعتماد به نفس ورزشی،اعتیاد به تمرین و راهبردهای عملکردی در بین ورزشکاران با خود اثر بخشی ورزشی قوی و ضعیف

مقدمه: این پژوهش با هدف مقایسه منابع اعتماد به نفس ورزشی، اعتیاد به تمرین و راهبردهای عملکردی در بین ورزشکاران با خوداثربخشی ورزشی قوی و ضعیف انجام شده است. روش پژوهش، این مطالعه از نوع پس رویدادی است. جامعه آماری پژوهش، کلیه ی کشتی گیران باشگاه های کشتی شهر تهران می باشد که از بین آنها با روش نمونه گیری در دسترس، 70 نفر به عنوان نمونه انتخاب و در دوگروه با خوداثر بخشی ورزشی قوی وضعیف قرار داده شدند. برای جمع آوری داده ها پرسشنامه های خوداثربخشی (ESS) (1997)، منابع اعتماد به نفس ورزشی (SSCQ) (1998)، پرسشنامه اعتیاد به تمرین تری (2004) و آزمون راهبردهای عملکردی (TOPS) (1999) اجرا شد. یافته ها: تحلیل داده ها با واریانس چند متغیره و آزمون t مستقل، حاکی از بالاتر بودن تسلط بر مهارت و آمادگی بدنی-روانی درکشتی گیران با خود اثر بخشی ورزشی قوی و بالاتر بودن نمایش توانایی در کشتی گیران با خود اثر بخشی ورزشیضعیف بود (از منابع اعتماد به نفس ورزشی). در بخش راهبردهای عملکردی،در رقابتی، افراد دارای خود اثر بخشیورزشی قوی دارای نمرات بالا در راهبردهای خود گفتاری،خود کاری و هدف گزینی و در تمرینی، افراد دارای خود اثربخشی ورزشی قوی دارای نمرات بالا در راهبردهای خود گفتاری،خود کاری و آرام سازی بودند. همچنین اعتیاد بهتمرین نیز در افراد با خود اثر بخشی ورزشی قوی بالاتر از گروه ضعیف بود. نتیجه گیری. نتایج نشان داد گروه با خوداثر بخشی قوی بیشتر از منابع اعتماد به نفس قابل کنترل (درونی) بهره می گیرند و همچنین نتایج نشان داد این افراد بیشترمستعد ابتلا به اعتیاد به تمرین می باشند. علاوه بر این می توان نتیجه گرفت که ورزشکاران با خود اثر بخشی قوی درراهبردهای عملکردی بیشتر بر عوامل درونی و خود به عنوان یک اهرم اثر بخش تاکید دارند.

کلیدواژه ها:

خود اثر بخشی ورزشی ، منابع اعتماد به نفس ورزشی ، اعتیاد به تمرین ، راهبردهای عملکردی