بررسی و مقایسه الگوریتم های تحمل پذیری خطا در زمان بندی برنامه های با مهلت زمانی

برنامههای علمی با پردازشهای سنگین، برای انجام محاسبات خود به منابع سیستمهای توزیع شده نیازدارند. این برنامهها در قالب جریانهای کاری بر روی سیستمهای توزیع شده توصیف و اجرا میشوند. در سالهای اخیر تحقیقات بسیاری در زمینه زمانبندی این برنامهها در محیطهای توزیع شده مستعد خطاانجام شده است. هدف دسته وسیعی از این تحقیقات تضمین احتمالی اتمام اجرای برنامه در یک مهلت مشخص و بعضا با دغدغه کمینهسازی هزینه است. برای تحمل خطاها و خرابیها در محیط مستعد خطا از روشهای مختلف افزونگی از جمله افزونگی تکرار، افزونگی ارسال مجدد و افزونگی نقطه بازرسی استفادهمی شود که به ناچار باعث افزایش زمان و/یا هزینه میشوند. هر کدام از این روشهای پایه افزونگی مزایا و کاستیهایی دارند. برای بهره گرفتن از مزایای این روشها و اجتناب از کاستیهای آنها در بسیاری تحقیقات از ترکیب روشهای پایه استفاده شده است. در این مقاله به واژهشناسی، بررسی و مقایسهروشهای تحملپذیری خطا در زمانبندی جریانهای کاری در محیطهای توزیع شده مستعد خطا میپردازیم. به این منظور پس از شرح روشهای پایه افزونگی به روشهای مبتنی بر ترکیب روشهای افزونگی برای استفاده از ظرفیتهای روشهای مختلف با تمرکز بر روی الگوریتمهای مبتنی بر مسیر بحرانی میپردازیم.

کلیدواژه ها:

جریانکاری ، سیستمهای توزیع شده ، تحملپذیری خطا ، کیفیتسرویس