نابرابری اجتماعی در ایران از نگاه تقسیمات کشوری

تقسمات کشوری سلسه مراتب اداری سیاسی در تقسیم هر کشور به واحدهایی کوچکتر برای سهولت اداره آن و تامین امنیت و بهبود اوضاع اجتماعی و اقتصادی است این تقسیم بندی گاه بر مبنای تاریخ و فرهنگ ، اوضاع جغرافیایی و جمعیت و گاه بر حسب ملاحظات سیاسیصورت می گیرد . در سالهای اخیر ، جامعه ی ما شاهد افزایش تقاضاهای عمومی در خصوص تقسیم بندی های جدید کشوری بوده که اینافزایش تقاضا بیشتر بانگاه تلاش در راستای کاهش فاصله طبقاتی ونابرابری اجتماعی شکل گرفته است . این تحقیق از نوع تحقیقات بنیادی ( Basic Research (است که محقق با استفاده از اسناد ومدارک کتابخانه ای اطلاعات لازم را جمع آوری و سپس با استفاده از روشتحقیق توصیفی ) Descriptive Research ( مسیله رابررسی نموده است در این تحقیق محقق با هدف توصیف عینی واقعی و منظم خصوصیات عنوان مقاله ،سعی نموده است تا به طور موردی موضوع را از ابعاد مختلف از جمله : آسیب شناسی وضعیت موجود تقسیماتکشوری و مطالعه تطبیقی تقسیمات کشوری در ایران وسایر کشورها ضمن بررسی مهمترین معیارهای ارتقاء تقسمات کشوری در ایران نگاهی به توزیع نامناسب واحد های صنعتی در کشورداشته و در پایان با دسته بندی پیشنهادات خود در چهار حوزه بروکراتیک ، توسعه ای ،زیست محیطی ،فرهنگی و اجتماعی اینگونه نتیجه گیری نماید که نابرابری های اجتماعی ناشی از تقسیمات کشوری در بخش های مختلف کشور کاملا مشهود است لذا اصلاح نابسامانی های ناشی از وضعیت موجود تقسیمات کشوری و به تبع آن توسعه متوازن در کشور نقشکلیدی درتامین امنیت وبهبود اوضاع اجتماعی واقتصادی ایفا می نماید.

کلیدواژه ها:

تقسیمات کشوری ، نابرابری های اجتماعی ، توسعه متوازن ، مطالبات