بازگشایی اندیشه های فرهنگی، در پایداری ساختار خانه مطلوب و مفهوم سکونت گزینی

؛ هایدگر در مقاله بناکردن، سکونت کردن، فکر کردن ، مخاطب را به فکر کردن درباره ی واژگان سکونت کردن و بنا کردن دعوت می کند. به زعم هایدگر هدف بنا کردن همان سکونت کردن است، با این وجود هر بنایی محل سکونت به شمار نمی آید (Heideger؛ 1971، 181pp2) بناهای بسیاری مانند پل ها، استادیوم ها، نیروگاه ها و ابنیه ای از این دست هستند که برای سکونت طراحی و ساخته نشده اند. همه ی این بناها انسان را در خود جای می دهند، انسان در آن ها به نوعی اقامت می کندولی در آن ها سکونت نمی کند. در این موارد اگر سکونت کردن را فقط به معنای زیر سرپناهی به سربردن بپنداریم، به نظر می آیدکه سکونت کردن هدف همه نوع بنا کردن باشد. اما این در صورتی ست که در آرمانی ترین بعد معنایی،خانه یا کده دو مفهوم راشامل می شود: اول آرام یافتن و دوم به تکامل رسیدن. ماهیت سکنا گزیدن در صلح و صفا بودن، به آرامش رسیدن و از آسیب و خطر در امان ماندن است. آسیب نرساندن، زمانی واقع می شود که امری به دست ماهیت خود سپرده شود و یا در حریم صلح رها گردد. در واقع انسانهمواره به دنبال آن بوده است، که در دل جهان ناپایدار مادی جهانی برای خویش بسازند که مرتبط باجهان پایدار باشد. این طلبی وجودی است و همین طلب وجودی در بطن عمل معماری نهفته است. پس معنای عمل معماریهمین طلب وجودی است. معنای محصول معماری نیز همان طرز عینیت یافتن آن طلب است. در طول اعصار گوناگون نیاز دستیابی به این طلب درونی دستخوش تغییراتی بوده است. نیاز به مسکن در گذشته های دور قالبی متفاوت داشته و بیشتر در حد نیازبه سرپناه بوده است. اما امروزه این نیاز دگرگون شده و شکل و فرمی دیگر یافته است. در دنیای معاصر یکی از مهمترین عواملتعیین کننده نیاز به مسکن و نوع مسکن، الگوی فرهنگی و صحیح سکونت می باشد. در واقع به عبارت دیگر مسکن چیزی بیشاز یک سر پناه صرفا فیزیکی است ومفهوم حقیقی آن، در برگیری کلیه خدمات و تسهیلات عمومی لازم برای بهزیستی انسان راشامل می شود. تا جایی که مسکن به طور عام یکی از ضروری ترین نیازهای انسان و به نوعی یکی از حقوق اولیه انسانی به شمار می رود (دستمالچی و دیگران، 94).

کلیدواژه ها:

اندیشه های فرهنگی ، ساختار خانه مطلوب ، سکونت گزینی