بررسی تطبیقی نظریه های برنامه دهی پنا، دورک و هرشبرگر از منظر زمینه گرایی

سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 2,455

فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

HIAP03_124

تاریخ نمایه سازی: 29 مهر 1396

چکیده مقاله:

معماری زمینه گرا که بر زمین مداری و پیوند محیط با فضا تاکید دارد، راهی است برای طراحی ساختمانی جدید بصورت همگن و موافق بازمینهمعماری. حال این زمینه می تواند دربرگیرنده سنن، اعتقادات، فرهنگ و دین باشد، یا در برگیرنده مباحث تاریخی،سیاسی و اجتماعی. در اینزمینه، طراح، با درک پیام بستر موضوع معماری را به عینیت رسانده و طراحی می کند.امروزه مابین فعالیت های متعدد در طراحی پژوهی معماری، برنامه دهی به عنوان یکی از مراحل فرآیند طراحی محسوب می شود که توسط آنطراح با موضوع و اهداف یک پروژه طراحی به خصوص در زمینه نیازهای استفاده کنندگان، محیط و بستر پروژه آشنا میگردد و به صورتی نظام منداین اطلاعات و ایده های مناسب را در سطوح مختلف مراحل طراحی به کار میگیرد. ویلیام پنا، دانا دورک و رابرت هرشبرگر، از مهمترین نظریهپردازان علم برنامه دهی هستند که هر کدام با ارایه روش خاص خود جایگاه ویژه ای در حوزه علم برنامه دهی کسب نموده اند. بررسی تطبیقیآرای این نظریه پردازان از منظر تطابق با شاخصه های زمینه گرایی در معماری که هدف اصلی این مقاله است نمایانگر می باشد که هر کدام از اینروش ها به چه میزان مفاهیم معماری زمینه گرا را مدنظر قرار داده است.

نویسندگان

زهرا رنجبرهمقاوندی

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده معماری، شهرسازی و هنر اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد

مهناز معینی صالح

دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشکده معماری، شهرسازی و هنر اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد

حامد کامل نیا

دانشیار و عضو هیات علمی دانشکده معماری، شهرسازی و هنر اسلامی دانشگاه فردوسی مشهد