راهکاری در راستای مدیریت انرژی معماری مسکن

بررسی وضعیت انرژی ایران در سال 91 و ارقام مشابه آن در سال 84 نشان می دهد که مصرف نهایی انرژی افزایش یافته است. این میزان افزایش ،ضرورت تداوم و شتاب در اقدامات بهینه سازی در عرضه و تقاضای انرژی را بیش از پیش ضروری می سازد . از طرفی بدلیل آنکه بیش از 30 درصدمصرف انرژی هر کشوری در ساختمانهای مختلف آن صرف می شود و همچنین طبق آمار ، به طور متوسط 30 % از مصرف انرژی در خانه هایمسکونی رخ میدهد ، توجه به راهبردهایی که میزان مصرف انرژی را در مسکن و محیط های مسکونی، بعنوان نیاز ضروری بشر، کاهش دهدبسیار قابل اهمیت است. این راهبردها از پیش از شروع طراحی و با توجه به نقاط قوت و ضعف بستر مورد طراحی ، سوق دادن طراحی به سمتاستفاده از انرژی های تجدیدپذیر و توجه به مصالح مورد استفاده در راستای کاهش مصرف انرژی، تا راهکارهای ساخت ساختمان ، رویکردهایمدیریتی در مصرف انرژی ، توجه به عایق بندی مناسب و مواردی دیگر، می تواند قابل بررسی باشد. همچنین از جمله مسایلی که در نظریهسازگاری اهمیت دارد آن است که معمار در طرح خود، مجال سازگاری را به استفاده کننده بدهد. در این راستا ، به هر میزان ، مجال سازگاریافراد بیشتر شود ، آسایش حرارتی آنها و در همین راستا ، پایداری معماری بنا افزایش و استفاده از بی رویه از مصرف انرژی ، کاهش می یابد.افزایش مجال سازگاری با ارایه راهکارهایی غیر فعال که نیازمند تجهیزات مکانیکی و الکتریکی نبوده نیز به پایایی طراحی و صرفه جویی در مصرفانرژی کمک شایانی می کند. در این پژوهش سعی بر تبیین برخی از راهکارهای مذکور در راستای افزایش طراحی پایدار هستیم. روش تحقیق دراین پژوهش بصورت تحلیلی توصیفی و روش مطالعات بصورت کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

مدیریت انرژی ، مجال سازگاری ، راهکار غیرفعال ، کاهش مصرف انرژی ، معماری مسکن