بررسی تاثیر روند تغییر و گذار کاربری مسکونی بومی به مسکونی گردشگری (نمونه موردی: شهرک نمک آبرود چالوس)

در دنیای امروز مناطقی که از نظر جاذبه های طبیعی بسیار غنی هستند با یکدیگر در جذب گردشگر به رقابت می پردازند. شهرک نمک آبرود که در 12 کیلومتری غرب شهر چالوس واقع شده و احداث این شهرک در ابتدا با هدف جذب سرریز جمعیت شهرهای چالوس، نوشهر و تنکابن بوده که بر اساس مصوبه شورای عالی شهرسازی در سال 63 می باشد که پس از تصویب احداث شهرک و طراحی قطعه بندی آن زمین برای سکونت به گروه هایی از اقشار مختلف کارکنان دولتی نظیر معلمان، نظامیان و ... واگذار شد اما به تدریج با توسعه صنعت گردشگری بویژه از اواخر دهه 1370 با افزایش اتومبیل های شخصی و توسعه شدید مسافرت از کلانشهر تهران به سواحل شمال و با توجه به جاذبه های خاص محدود مورد نظر مانند تلقه کابین، پارک جنگلی و چشم اندازهای ویژه مورد توجه گردشگران قرار گرفته و بعنوان یکی از قطب های گردشگری کشور مطرح گردیده است. در این تحقیق آزمون فرضیات، از آزمون کای اسکویر از 5 متغیر در پنج شاخص (جنگل و دریا، آب و هوا و نردیکی مسافت سفر، میزان سرمایه گذاری بخش دولتی و خصوصی و میزان ساخت ویلا (خانه های دوم) استفاده شده است. نتایج حاصله نشان داده که گردشگری می تواند در اقتصاد منطقه موثر باشد ولی نمی تواند باعث توسعه پایدار ناحیه مورد نظر شود و باعث تغییر کاربری اراضی در منطقه مورد مطالعه شده است.

کلیدواژه ها:

گردشگری ، تغییر کاربری ، شهرک نمک آبرود