رویکرد نهج البلاغه و اسناد بین المللی در قبال حقوق بشر

حقوقبشر یکی از مفاهیم کلیدی حقوق بینالملل است. از جمله باورهای جهانشمول این است که انسان دارای حقوقی است که دانستن و رعایت و اجرای آنها میتواند زندگی موفق و سعادتآمیزی برای او داشته باشد، حقوقبشردر سطوح ملی و بینالمللی، متوجه حمایت از افراد بشر در مقابل رنجها و مشقات ساخته دست انسانها و موانع قابل اجتنابی است که از طریق اعمال محرومیت، بهرهکشی، اختناق،آزار و اذیت و کلیه اشکال سوء رفتار توسط گروههای سازمانیافته و قدرتمندی از انسانها بوجود آمدهاست. در جهان اسلام نیز از ابتدای ظهور اسلام، مسلمانها دغدغه حقوقبشر را داشتهاند بیان این مقوله در قالب مقولاتی دیگر همچون حقالناس بیان شده است. در اسلام،بشر هم موضوع حق و هم موضوع تکلیف قرار میگیرد کرامت انسان در اسلام بسیار مهم است در طول چهارده قرن گذشته فقهای اسلامی هر کدام به نوعی راجع به حقوقبشر بطور مستقیم یا غیرمستقیم بحثهایی را مطرح کردهاند، کتابها و مقالاتی را به نگارش درآوردهاند، اما از آنجا که مهمترین اسناد دینی در اسلام بویژه از نظر مذهب شیعه قرآن و نهجالبلاغه است موارد اختلاف آموزهها و احکام حقوقی اسلام با اعلامیه جهانی حقوقبشر به حداقل میرسد و اکثر موارد شبهه اختلاف قابل رفع و قابل جمع و تعامل است و اگر موضوعات خاصی هم باقی بماند در بسیاری از موارد با اجتهاد پویا قابل حل است.

کلیدواژه ها:

حقوق بشرمعاصر ، حقوقبشر اسلامی ، حقوقبشردر نهجالبلاغه