تربیت دینی: آموزش مستقیم و غیر مستقیم با نگاهی بر نظریه شناختی اجتماعی بندورا

آموزش ابزاری در دست معلم برای کمک به دانش آموزان به منظور یادگیری بهتر و بیشتر است که فنون متعددی نیز ب آن مترتب می باشد به طور کلی می توان از دو شیوه آموزشی با عنوان آموزش مستقیم و غیر مستقیم یاد کرد. هرکدام از این دو نوع آموزش دارای مزایا و محدودیت های خاص خود می باشد که مربی بایستی با در نظر گرفتن آنها نسبت به انتخاب هر کدام از این دو، روش مناسبی آموزشی را در پیش گیرد اما آن چه در ارتباط با شیوه های آموزشی مهم بوده و از اهمیتی دو چندان برخوردار است، ویژگی های منحصر به فرد هریک از این روش ها در قبال با اهداف و موضوعات گوناگون می باشد در نظر گرفتن این قابلیت ها در آموزش های گوناگون، می تواند موجب اثربخشی آموزش در حیطه های موضوعی خاص گردیده و تحقق اهداف اموزشی را میسر سازد. مسلما قلمرو آموزش دینی نیز از این قاعده مستثنی نمی باشد و دست اندرکاران این حیطه باید به خوبی با انواع روش های آموزشی و محاسبن و معایب و اثربخشی انها در تحقق اهداف آموزشی خاص آگاه باشند با توجه به ویژگی های تربیتی دینی و تفاوت آن با سایر حیطه ها، بایستی روش آموزشی ان نیز متفاوت از روش اموزشی سایر حیطه ها و قلمروهای موضوعی باشد آن چه در این مقاله بر آن تاکید گردیده، ویژگی های هرکدام از دو روش آموزش مستقیم و غیر مستقیم و تاثیر خاص روش آموزشی غیر مستقیم در تربیت دینی می باشد.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، آموزش مستقیم ، اموزش غیر مستقیم ، نظریه شناختی اجتماعی بندورا