فمینیسم، مطالعات فرهنگی و روند تاریخی این جنبش در ایران

فمینیسم جنبشی است برای پایان بخشیدن به زن ستیزی، استثمار و ستم جنسی. یعنی در پایان قرار نیست مثل مردان شویم، بلکه قرار است به ستم بر زنان توسط مردان، توسط ساختارهای سیاسی، و حتی گاهی توسط خود زنان، پایان بخشیم. هر فردی چه زن باشد و یا مرد، اگر به قوانین زن ستیز و مردسالاری اعتراض داشته باشد و با آن مبارزه کند به او فمینیست گفته می شود. فمینسم در ی زن سالاری نیست، بلکه خواهان (برابری و حقوق انسانی) است. فمینیست بودن به معنای ضد مرد بودن نیست. فمینیست بودن یعنی اعتراض به قوانین مردسالارانه و نگاه های اشتباه مردان. فمینیست ها براین باورند که تا کنون جهان را (مردان) تعریف کرده اند و (زنان) در این تعریف مردانه نادیده انگشاته شده اند، از این رو هسته های اصلی تمامی نظریه های فمینیسیتی، برابری زن ومرد در همه ی زمینه اهی سیاسی، اقتصادی است. سال ها طول کشید تا نظریه های فمینیسیت وارد عرصه ی جامعه شناسی شود و امروزه این نظریه ها در حوزه های علوم اجتماعی، مطالعات فرهنگی و جامعه شناسی حضوری برجسته و پررنگ دارد. چنان که اکنون در دانشگاه های مختلف جهان، رشته های مختلف (مطالعات زنان) شکل گرفته و فعالان این جنبش سعی دارند زندگی و روابط اجتماعی مربوط به زنان را از منظر جامعه ی زنان ترسیم کنند. شکل هدایت جامعه از دوران گذار از سنت به مدرنیته ونوع مواجهه با امواج تجددخواهانه، نحوه ی تعامل هویت ایرانی با شریعت اسلامی و چالش های مرتبط با جامعه ی زنان ایران در تناظر با نظریه های فمینیستی که ریشه در تاریخ و فرهنگ ا ین سرزمین داشته مورد دقت این نوشتار است. فرضیه ی تحقیق بر این پایه استوار است که میان جایگاه حقیقی زنان در فرهنگ ملی و دینی و مطالبات واقعی این جامعه تعارضی وجود نداشته و بروز زمینه های احساس تبعیض، متاثر از درک نادرست از مبانی و اصول دینی و تبیین جانب دارانه آن از نگاه مردسالارانه بوده است. روش تحقیق مقاله نیز مبتنی بر روش کتابخانه ای، تحلیل یافته ها و کشف دلالت های نظریه های فمینیستی در جامعه می باشد.

کلیدواژه ها:

فمینیسم ، فرهنگ ، ایران ، دین ، بازنمایی