کاربرد مدلسازی چند معیاره فضایی در بررسی مخاطرات طبیعی در کلانشهر تهران

تاب آوری شهرها در برابر مخاطرات طبیعی در نتیجه شناسایی پتانسیلهای بحران پذیری شهرها بخصوص از حیث بحرانها و مخاطرات طبیعی ،امروزه به عنوان یکی از اصلی ترین فاکتورهای مدیریت شهری لحاظ می باشد . مدلسازی چند معیاره فضایی این امکان را به محققین می دهد که بتوانند سناریوهای مورد نظر خود را بر روی داده ها و اطلاعات پیاده سازی نموده و نتایجی نزدیک به واقعیت دریافت نمایند. در این تحقیق وضعیت توان رخداد مخاطرات طبیعی از حیث تمرکز بر مدلسازی ارزیابی چند متغیره فضایی پرداخته شده است. لایه های اطلاعاتی خطواره ها ،نقاط رخداد زمین لرزه ها ، واحدهای زمین شناسی ، شبکه آبراهه ها به عنوان اصلی ترین لایه های اطلاعاتی مورد استفاده در مدلسازی مکانی فضایی بوده اند که با تغییر در ساختار اولیه داده ها و تبدیل شدن آنها به اطلاعات و داده های شبکه ای به عنوان ورودی های سیستم مدلسازی فضایی اعمال گردیدند . نتیجه اجرای مدل تهیه شده برای برآورد ریسک و خطر رخداد مخاطرات طبیعی،نشانگر پهنه های با پتانسیل بالای رخداد لرزه ای و سیل گیری در شهر تهران صرفا از حیث کارآمدی مدل است که بر این مبنا مساحتی 8.32 درصد از مساحت شهر تهران معادل با 59 کیلومتر مربع در پهنه با پتانسیل بالای رخداد مخاطرات طبیعی واقع گردیده است . در این بخش لازم به توضیح است که استفاده از داده ها و اطلاعات بخصوص نتایج حاصل از سیستم مدلسازی فضایی متناسب با مدل تهیه شده توسط تیم مطالعاتی بوده است و هدف اصلی بررسی ساختار مدلسازی است .

کلیدواژه ها:

مدلسازی چند معیاره فضایی ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، مخاطرات طبیعی