ارزیابی شرایط آسایش انسانی استانهای غرب میانی ایران بر اساس شاخص های زیست اقلیمی

امروزه تعیین درجه تاثیر اقلیم بر روی فیزیولوژی انسانی و مشخص نمودن شرایط آسایش حرارتی از اهمیت بسیار زیادی درزمینه برنامه ریزی های توریسم و اکوتوریسم برخوردار است. احساس آسایش حرارتی در فضاهای بیرونی عامل مهمی است که به طور قابل توجهی فعالیت هایانسان را در فضاهای بیرونی تحت تاثیر قرار می دهد . در حقیقت مقدار فعالیت انسان و چگونگی آن به میزان رضایت یا عدم رضایت وی از وضعیت بیوکلیمای موجود در فضای خارجی دارد بنابراین ایجاد وضعیت مطلوب آسایش برای انسان با استفاده از شرایط طبیعی موجود ازنظرطبیعت گردی و اقتصادی اهمیت زیادی دارد . در این پژوهش، آسایش یا عدم آسایش انسان در غرب میانی ایران)همدان، لرستان،کرمانشاه( بر اساس مدل ها و شاخصهای زیست اقلیمی بیکر، دمای موثر، سوزباد، و دما رطوبت با استفاده از داده های آماری 21 ساله) 1990 تا 2010 (موردبررسی قرار گرفت و بهترین زمان برای انجام فعالیتهای محیطی وگردشگری در این منطقه تعیین شد نتایج پژوهش حاضر نشان داد که شاخصهای بیوکلیمایی مورد استفاده، توانایی آشکارسازی دوره های آسایشی و عدم آسایش غرب میانی ایران را دارند. بررسی ها نشان داد کهاز نظر زمانی ، در اردیبهشت، خرداد، تیر، مرداد، شهریور و مهر بهترین شرایط آسایشی برای انجام فعالیت های محیطی و گردشگری در غرب میانی ایران فراهم است ودر دوره سرد سال)آبان تا اردیبهشت(،این مناطق با داشتن هوای بسیار سرد تا سرد از محدوده آسایش زیست اقلیمی خارج هستند.

کلیدواژه ها:

آسایش بیوکلیمایی ، غرب میانی ایران ، بیکر ، دمای موثر ، سوزباد ، دما رطوبت