بررسی شاخصه های معماری سبز در معماری سنتی ایران

مفهوم پایداری در حوزه معماری و شهرسازی نیز در دهه های پایانی قرن بیستم از اهمیت و اولویت زیادی برخوردار شد و مورد توجه قرار گرفته است این نوع معماری دارای اصول خاصی است که توجه و رعایت آنها باعث رسیدن به یک نوع معماری سبز می شود که ما این اصول را در معماری سنتی ایران به وفور می بینیم ، نگاهی گذرا به معماری بومی مناطق مختلف ایران ، حکایت از شناخت خصوصیات محیطی ، به خصوص اقلیمی پهنه های متنوع ایران،چاره اندیشی هوشمندانه نیاکان ما برای استفاده هرچه بیشتر از مواهب طبیعی و مقابله با مشکلات و ناهنجاریهای اقلیمی- محیطی آن دارد. از سویی حل مشکلات محیطی، فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی، و پیوستگی شدید این موضوعات،ما را به سوی معماری سنتی و رویکرد پایداری در مقایسه و سنجش با یکدیگر قرار می دهد تا آموزه های آن برای طراحی معماری امروز، استخراج گردد.از طرفی هم شواهد تاریخی معماری و شهرسازی گویای این است که در گذشته معماری و شهرسازی در توازن با محیط زیست شکل گرفته، معماری سنتی با گرایش به سمت پایداری بوم شناختی و اجتماعی، با احترام و توجه به منابع طبیعی و حفظ آن برای آیندگان شکل گرفته است. از این رو در این مقاله به بررسی معماری سنتی و معماری سبز پرداخته شده است و همچنین به معرفی اصول معماری سبز و استخراج این اصول از معماری سنتی ایران پرداخته شده و معماری سنتی ایران از این باب مورد مطالعه قرار گرفته است تا به معماری گذشته این مرز و بوم با دیده باز نگریسته و از آن درس گرفته و پس زمینه های فکری آن را در معماری سبز و فن ساختمان امروز به کار ببریم .

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، معماری سنتی ، پایداری ، مصالح بومی