بررسی عوامل تاثیرگذار در طراحی مجتمع های مسکونی با رویکرد پایداری اجتماعی

پایداری یکی از مباحث مهم خصوصا در عرصه فضاهای شهری و معماری می باشد ایجاد مفهوم پایداری در معماری با هدف حفظ طبیعت و ایجاد ارتباط میان انسان و طبیعت به منظور استفاده بهینه و طولای مدت از طبیعت می باشد که موجبات تعمق و توجه جدی صاحب نظران و برنامه ریزان شهری را به سوی مفهوم پایداری در معمماری جلب نموده است. رشد شتابان شهر نشینی و ایجاد شهرک ها و مجتمع های مسکونی و رشد حیرت آور کلان شهر ها، سبب توسعه نامتقارن در ابعاد متفاوت گردیده که نتیجه آن عدم توجه به اصول معماری پایدار در ساخت و سازها و بالاخص در طراحی مجتمع های مسکونی می باشد که پیامدهای زیان باری برای ساکنان این مناطق در پی خواهد داشت . در ترسیم الگوهای توسعه معماری پایدار شهری محور هایی چون پایداری اقتصادی، پایداری اجتماعی و فرهنگی، زیست محیطی نقش راهبردی دارند. توسعه کالبدی - فیزیکی شهرها، دوری از طبیعت و قطع رابطه انسان با محیط زیست طبیعی جزجدایی ناپذیر رشد و توسعه روزافزون شهر نشینی است. بی توجهی به فرهنگ مردم منطقه مسایل اقلیمی، توپوگرافی منطقه، اقتصاد مردم و... که همگی از اصول و شاخص های دستیابی به معماری می باشند موجبات عدم آسایش و حس سرزندگی در ساکنین منازل و مجتمع های مسکونی شده است. در این مقاله سعی شده است اصول پایداری مجتمع های مسکونی از بعد اجتماعی تحت بررسی قرار داده تا با تجزیه و تحلیل مسایل، ضمن بررسی و ریشه یابی مشکلات مجتمع ها و شهرک های مسکونی در راستای دستیابی به توسعه پایدار شهری با رعایت اصول پایداری اجتماعی در شهرها به ارایه راهکارهایی در طراحی مجتمع ها ی مسکونی بپردازد. روش تحقیق بکار رفته در این پژوهش ازنوع کاربردی و از نظر ماهیت و روش جزء دسته توصیفی- تحلیلی می باشد

کلیدواژه ها:

مجتمع های مسکونی ، پایداری اجتماعی ، معماری پایدار ، طبیعت