زیبایی شناسی در معماری و شهرسازی ایرانی-اسلامی

آنچه که امروز ما با ان مواجه هستیم معیار های ناگسستنی در شناخت مبانی زیبایی شناسی بر عملکرد ها و فرم ها، نسبیت در ارزش ها،کثرت گرایی در معیارهای ارزشی و شکاکیت در مبانی هستی شناسی و انسان شناسی است، عملکرد و فرم در ساختار معماری که چرخشی میان هستی (انسان) و کالبدی سخت (فرم و جنس بنا) شکل گرفته است ، در حالیکه می خواهد نیاز انسان به زیبایی را پاسخگو باشد . و این معیارها با ورود هر مکتبی دستخوش تغییراتی می شود؛ معماری، هم به عنوان پدیده ای ابژکتیو وهم گفتمانی سوبژکتیو از لحاظ زیر ساخت در شهر است و هم می تواند از ساحت ابژکتیو بودن ، مکانی باشد برای گردهمایی های اجتماعی ، هنر معماری با ورود اسلام به ایران از این قاعده مستثنی نبوده و متاثر از آن معماران خود را با اصول آن تطبیق داده و ساحت جدیدی از معماری را به نمایش در اوردند ،اسلام با روحی کنش گر و معماری با ساختاری ثابت گر در هم امیختن و معیار تازه ای از ساختار زیبا شناسی را به جامعه عرضه کرده اند . در اینجا با نگاه هرمنوتیکی به مقوله ی معماری و شهر سازی ایرانی – اسلامی می پردازیم که ایا معماری و شهر سازی ایرانی –اسلامی از زیبایی شناسی برخوردار است آیا می توان با تعاریف مدرن زیبایی شناسی معماری ایرانی – اسلامی را نیز تعریف کرد در این مقاله به بررسی زیبایی شناسی و فلسفه زیبایی در معماری پرداخته، وهمچنین زیبایی شناسی از منظر اسلامی را مورد بررسی قرار داده که به سوال های فوق پاسخ داده شود.

کلیدواژه ها:

معیار زیبایی ، زیبایی شناسی ، معماری و شهر سازی اسلامی ، معماری ایرانی ، مفهموم زیبایی شناسی ، زیبایی شناسی مدرن