کاربرد نظریه فطرت در معاد از دیدگاه متکلمان امامی

یکی از مهم ترین و اصلی ترین راز هستی، نیاز انسان به خداوند است. بشر همواره در صدد شناخت، نزدیک شدن و ملاقات با خدا بوده است چراکه بسیاری از نیازهای روحی، روانی، اخلاقی و اجتماعی و ... او را تامین می کرده است. یکی از اساسی ترین مباحث معارف دینی، آن است که آیا دین و اعتقاد به ماورای طبیعت بویژه ایمان به خدا چگونه و تحت تاثیر چه عواملی برای انسان ها پدید آمده است. آیا شریعت و تشریع با تکوین و آفرینش هماهنگی و همسنگی دارند یا آن ها دو جریان متفاوت هستند این مقاله به دنبال آن است که اثبات کند بینش ها و گرایش های دینی به چگونگی آفرینش انسان و نهاد او برمی شود و این ندای فطرت است که انسان را به سوی ایمان و گرایش به مبدا و معاد و برنامه ای متناسب با آن فرا می خواند و به دنبال آن، عوامل پشت کردن برخی انسان ها از اقتضاهای ذاتی و زمینه های ناتوانی و یا انحراف فطرت را توضیح داده و نقش انبیا و رهبران دینی در هدایت و شکوفاسازی فطرت به اختصار بیان شده است و سرانجام نظر متکلمان امامیه را در این باره بیان می کنیم، امید است مفید و مقبول اهل تحقیق و دانش قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

فطرت ، دین ، گرایش به خدا ، متکلمان امامیه ، هماهنگی تشریع و تکوین