مقایسه روش های درون یابی برای برآورد و پهنه بندی سطح آب زیرزمینی (مطالعه موردی دشت تهران-کرج)

با توجه به جایگاه آب های زیرزمینی به عنوان یکی از منابع آبی قابل استفاده و همچنین رو به کاهش، مطالعه و مدیریت مناسب بهره برداری از آن دارای اهمیت ویژهای است. از طرفی مدیریت صحیح منابع آب مستلزم داشتن اطلاعات از تغییرات مکانی و زمانی سطح آب زیرزمینی در سطح حو ضه موردمطالعه است. شناخت دقیق تغییرات مکانی و زمانی سطح آب زیرزمینی در منطقه، به منظور توسعه استراتژی های مدیریتی، بسیار اهمیت دارد. در منطقه مورد مطالعه، دسترسی به داده های سطح آب زیرزمینی در 97 چاه پیزومتریک و در بازه زمانی سالهای 1375 تا 1392، امکان مقایسه روش های مختلف درون یابی را فراهم نمود. پس از کنترل کیفیت و صحت آمار، همبستگی مکانی بین داده ها بررسی و سپس سطح آب زیرزمینی درونیابی شد. برای این منظور از سه روش شامل وزن دهی معکوس فا صله (IDW )، تابع پایه شعاعی (RBF) و کریجینگ معمولی (OK) و برای ارزیابی آنها از اعتبارسنجی متقابل استفاده گردید. برای مقایسه روشهای درون یابی از سه شاخص میانگین انحراف خطا (BME)، ضریب تشخیص (R2) و جذر میانگین مربعات خطا (RMSE) استفاده شد. مقایسه مقادیر درونیابی شده، نشان دهنده دقت بیشتر روش RBF در مقایسه با دو روش فوق در تخمین سطح آب زیرزمینی در دشت تهران-کرج است. همچنین مقایسه نقشه های پهنه بندی سالهای مختلف، بیانگر افت سطح آب زیرزمینی در سال های موردمطالعه است.

کلیدواژه ها:

دشت تهران-کرج ، سطح آب زیرزمینی ، روش های درون یابی ، وزن دهی معکوس فاصله ، تابع پایه شعاعی ، کریجینگ