بررسی نمود عوامل محیطی برارتقاء خلاقیت دانش آموزان در معماری فضاهای آموزشی

محیط یکی از اولین نقاطی است که در رفتار و ذهن انسان تاثیرگذار است، که این محیط می تواند باعث رشد و بالندگی جسم و روح شود و می تواند باعث ایجاد رفتارهای گوناگون در اجتماع انسان شود. از دیدگاهی دیگر محیط معماری در چگونگی ارتباط متقابل انسان با دیگر عناصر تاثیرپذیر مثل عناصر کالبدی، اشیا، افراد، عوامل فیزیکی و مادی، حس تعلق خاطر نقش مهمی را در ارتقاء کیفیت آموزش و بروز خلاقیت دارا می باشد. افراد چیزی حدود یک سوم دوران کودکی، نوجوانی و جوانی خود را در فضاهای آموزشی سپری می کنند. امروزه در طراحی فضاهای آموزشی بیشتر به نیازهای کمی توجه شده و بسیاری از مفاهیم کیفی کنار گذاشته شده اند، با اینکه توجه به مفاهیم کیفی است که باعث می شود استفاده کننده گان انگیزه ای بیشتر برای حضور در مکان داشته و نسبت به آن احساس تعلق کنند. در همین راستا شناخت عناصر محیطی فضاهای آموزش و انعطاف پذیر کردن آن ها براساس تعاملات دانش آموزان و به حداکثر رساندن قابلیت های محیطی، امکان انعطاف تکاملی و رشد در طول زمان نقش بسزایی در ارتقاء کیفیت آموزش خواهد داشت. هدف از پژوهش حاضر ارایه روش های طراحی بهینه فضاهای درونی و بیرونی مدارس، فضاهای سبز، بهبود عوامل محیطی، بازی انگیزی محیط، توجه به روانشناسی محیط و نیازهای روحی و جسمی کودکان و ایجاد فضایی هماهنگ با نیاز های یادگیرنده است که عوامل مذکور محرک خلاقیت، انگیزش و مستعد برای بهبود یادگیری و رفتار کودکان خواهد بود. در پایان می توان اذعان داشت اصول روانشناسی محیط در تعامل با اصول معمارانه در راستای خلق الگوی مناسب طراحی فضاهای خلاق آموزشی، موثر فرض می شود و مطالعات حاضر در جهت راستی آزمایی این فرضیه و ارایه راهکارهای مناسب طراحی می باشد. روش تحقیق مقاله حاضر توصیفی و برپایه ی مطالعات کتابخانه ای اسنادی و مدارک و یافته های علمی معتبر و جدید است.

کلیدواژه ها:

معماری ، محیط ، روانشناسی محیطی ، خلاقیت ، فضاهای آموزشی