تکالیف متصدیان حمل ونقل مرکب در ایران و کنوانسیون 1980ژنو

امروزه حمل و نقل بالاخص حمل و نقل مرکب به عنوان شالوده حیاتی اقتصاد هر کشور، یکی از شاخص های مهم توسعه یافتگی است.مشکلات خاص حمل و نقل تکنوعی بویژه در مسافتهای طولانی همچون ممکن نبودن حمل کالا بصورت مستقیم بوسیله یک روش از مبدا تا مقصد و بالا بودن هزینه های حمل در آن، جامعه بشری را به سمت انتقال کالا از طریق ترکیب کردن چند شیوه سوق داد. انقلاب کانتینری در اواخر اهه 60 میلادی استفاده آسانتر از حمل و نقل ترکیبی را میسر کرد. این روش حملونقل اگرچه اختراع جدیدی نبود اما ادغام مراحل مختلف حمل اعم از دریایی، زمینی، هوایی و ریلی را تحت قراردادی واحد به نام قرارداد حملونقل را امکانپذیر میکرد. در حمل و نقل مرکب بدون آنکه وقفه ای در حمل کالا بوجود بیاید بوسیله وسایل حمل و نقل متفاوت تحت مسیولیت شخصی واحد به نام متصدی حمل و نقل از یک محل به محل دیگر جابجا می شود. چون در کنوانسیون سازمان ملل متحد در مورد حملونقل مرکب ژنو 1980 ،مهمترین سند بین المللی حملونقل مرکب است لذا این نوشتار بر آن است که ابعاد مختلف تکالیف متصدیان حملونقل را هم در کنوانسیون 1980 و هم در حقوق ایران بصورت تطبیقی مورد بررسی قرار دهد. منظور از حقوق ایران: قانون مدنی، قانون تجارت، قانون دریایی و کنوانسیونهای بین المللی که ایران به آنها پیوستهاست ،می باشد.

کلیدواژه ها:

حمل ونقل مرکب ، متصدی حمل ونقل ، کنوانسیون ، ایران