بررسی اکوسیستم های خاکی(خشکی) و مدیریت اراضی در ترسیب کربن

ترسیب کربن زمانی رخ می دهد که میزان جذب دی اکسیدکربن توسط گیاهان از اتمسفر، بزرگتر از مجموع میزان تنفس خاک، تنفس گیاه و برداشت و قطع زی توده گیاهی باشد. هر اکوسیستم خاکی )طبیعی( می تواند در ترسیب پایدار کربن شرکت نماید. هرچه قابلیت تولید زیست توده هوایی و زمینی در گونه های مختلف گیاهی، عرصه ها و رویشگاه های مختلف بیشتر باشد، ذخیره کربن در پیکرهگیاهان، لاشبرگ و خاک بیشتر میشود و در صورتیکه کارایی و سرعت عوامل منجر به تجزیه و انتشار کربن از گیاه، لاشبرگ و خاک کمتر باشد، بقای کربن ذخیره شده در اکوسیستم بیشتر شده و مقدار ترسیب کربن بیشتر خواهد شد. بر این اساس مناطق خشک،نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب، دارای ظرفیت بالایی برای ترسیب کربن بوده است. بنابراین با شناخت گونه هایی که دارای قابلیت بیشتری جهت ترسیب کربن بوده و همچنین بررسی عوامل مدیریتی که بر فرایند ترسیب تاثیر گذار است می توان اصلاح واحیاءمراتع را از منظر شاخص ترسیب کربن دنبال نمود. این امر میتواند یک نگرش سیستمی به اصلاح و احیاء مراتع باشد چرا که در ضمن تامین حفاظت کمی و کیفی شرایط خاک، می تواند راهکاری موثر جهت مواجه با آلودگی هوا و بحران تغییر اقلیم و درنهایت دستیابی به توسعه پایدار زیست محیطی تلقی گردد. احیاء اراضی تخریب شده و بایر به دلیل اینکه منجر به کاهش فرسایش، افزایش تولید بیولوژیک و بهبود کیفیت آب و خاک می شود، می تواند نقش بسیار مهمی نیز در راستای توسعه پایدار و سلامت اکوسیستم ایفا نماید. ترسیب کربن در بیوماس و خاک نیز که باعث تعدیل اثر گلخانه ای می گردد، می تواند به عنوان منفعت و سود اضافی حاصل از فعالیت ها و عملیات احیاء اراضی تخریب شده مطرح گردد

کلیدواژه ها:

اکوسیستم خاکی ، پوشش گیاهی ، ترسیب کربن ، مدیریت اراضی