نقش ترسیب کربن در کاهش آلودگی ناشی از احتراق سوخت های فسیلی

غلظت co2 اتمسفری از سال 1750 تا کنون به دلیل احتراق سوخت های فسیلی و تغییر کاربردی اراضی، حدود 31% افزایش پیدا کرده است، که حدود 34% از کل میزان کربن منتشر شده سالیانه، ناشی از تغییر کاربردی عراضی و 66% آن از طریق احتراق سوختهای فسیلی وارد هوا می گردد. در گذشته، توسعه کشاورزی علت اصلی افزایش غلظت دی اکسید کربن جو بود ولی امروزه احتراق سوخت های فسیلی در صنایع و وسایل نقلیه علت اصلی می باشد. پالایش کربن با روشهای مصنوعی مثل فیلتر و ... هزینه های سنگینی در بر دارد. لذا به منظور کاهش دی اکسیدکربن اتمسفری و ایجاد تعادل در محتوای گازهای گلخانه ای، کربن اتمسفر می بایست جذب و در فرم های متعدد ترسیب گردد. ترسیب کرن به عنوان بخشی از چرخه کربن، واژه ای است که برای تشریح تبادل کربن (به اشکال گوناگون مانند دی اکسیدکربن) میان جو، اقیانوس، زیست کره خشکی و رسوبات زمین شناسی به کار می رود، که به صورت تبادل اندک بین منابع اتفاق می افتد. ترسیب کربن در زیتوده گیاهی و خاکهایی که تحت این زیتوده هستند، ساده ترین و به لحاظ اقتصادی عملی ترین راهکار ممکن جهت کاهش co2 اتمسفری محسوب می گردد. در مجموع 1814 میلیون تن کربن در کل پوشش گیاهی و خاکهای جهان نگهداری می شود، که با احیاء یا تغییر مدیریت آنها می توان توانایی آنها برای ذخیره کربن را به میزان قابل ملاحظه ای افزایش داد. ترسیب کربن خاک یک راه حل همیشه پیروز است، خاک های تخریب یافته را به حالت اول بر می گرداند، تولید زیتوده را افزایش می دهد، آبهای سطحی و زیرزمینی را خالص می کند و غلظت CO2 اتمسفری را که از طریق سوخت های فسیلی ایجاد می گردد، را جبران می کند.