ضرورت احداث و طراحی ساختمانهای بلند در شهرهای امروز (نمونه موردی ایران)

در فرهنگ ما نمی توان برنامه ریزی شهری و شهرسازی را صرفا با نظریه ای کلی و جهانشمول یا با چند فرمول ، چنان که در علوم دیگر میسر است تعریف کرد. چرا که برنامه ریزی علاوه بر آنکه علم است ،هنر نیز است ، برنامه ریزی شهری و طراحی شهری ترجمان اندیشه های انتزاعی به صورت فرم است .یک وجه شهرسازی عینی و عقلانی است حال آنکه وجه دیگر آن ذهنی غیر عقلانی است . برنامه ریزی شهری و شهرسازی را در مقام یک شیء می توان به صورت کمی سنجید . برنامه ریزی شهری و شهرسازی به موقعیت ( یعنی ارزشها و نگرشها ) متکی است اما در عین حال به وسیله فرهنگ انتظام می یابد که درک وحدت گذشته وحال و یا به عبارت دیگر ایجاد تعادل بین سنت و نوآوری را از آن می طلبد و اکنون که مصالح جدید و فنون جدید ساخت امکان ایجاد هربنایی را با هر فرمی ممکن ساخته اند، باید با دقت بیشتری به برنامه ریزی شهری و شهرسازی یک شهر و بناهای آن نگاه کرد .در این میان ساختمانهای بلند شاید بیش از هر بنای دیگر در شهرسازی نیازمند این توجه و دقت باشند . این ابنیه در شرایط فعلی ، زیر سوال برده شده اند و انتقاد شدیدی به آن وارد شده ولی همچنان توانسته حضورخود را در شهرها حفظ کند و راهگشای حل بسیاری از مشکلات باشد . به هر حال شهر باید زیبا باشد . باید با طبیعت آشتی کند و آغوشش را برای مردم باز کند . هیاهو و غوغا و جریان زندگی باید به خیابانها باز گردد و باید از کسالت و یکنواختی درآید و تشخصخود را باز یابد .باید فضاهای گمشده شهر دوباره پیدا شوند جان بگیرند و جان ببخشند اما این بار در قلمرویی خاص از دیروز .