بررسی نشانه ها و شاخصه های معماری در تاریخ ادبیات ایران و بهره گیری آنها در طراحی معماری هویت بخش مدرن(نوگرا) ایران

شعر و ادبیات یکی از ذخایر غنی فرهنگ ایرانیان به شما می آیدو منشا هویت ویقای ملت است.تاکید بر اهمیت ارزش والا و حفظ و اشاعه آن به عنوان میراث فرهنگی لازم و ضروری است. از این رو خلق مکانی با هدف شناساندن بزرگان شعر و ادب و آثار آنان و بزرگداشت نام و یادشان نیاز است و ایجاد فضایی شاعرانه در برانگیختن احساس و قوهخیال در صاحبان ذوق و دوستداران هنر، دارای ضرورت است.سیر غالب معماری کشور ما در سال های اخیر یا به سمت طراحی بر پایه مسایل عملکردی صرف و توجه به مسایل اقتصادی بوده است یا تحت تاثیر معماری غرب بیانی گنگ،نامانوس و غریب دارد. در هر دو صورت ارتباط عمیقی میان مخاطب و اثر شکل نمی گیرد . از سویی دیگر در معماری سنتی ایران ،معمار اثر خود را در راستای باورها ، اعتقادات و فرهنگ زمانه خویش بنا نموده و معماری دارای هویت است.این هویت و اصالت است که به عنوان عامل اشتراک ،زمینه را برای شروع ارتباط میان بنا و مخاطب بر قرار کرده است. پژوهش پیش رو قصد دارد تا با بررسی شاخصه های معماری در تاریخ ادبیات (قرن 7 تا 9) به خصوص اشعار و غزلیات حافظ به شناسایی ارزش های ثابت در فرهنگ اصیل ایرانی و فصل مشترک میان ادبیات و معماری و درنهایت به طراحیمیتنی بر هویت و اصالت ایرانی و هم راستا با نیازهای زمانه و نو گرا برسد.

کلیدواژه ها:

معماری ، ادبیات ، هویت ، فرهنگ