بررسی قاعده ممنوعیت مجازات مضاعف

مجازات مجرمان و مرتکبان اعمال خلاف ھنجارھا و عادات مسلم و عرف ھر جامعه، از ابتدا در اندیشه ھای آغازین جوامع بسیط بشری به صورت سرزمینی مطرح بوده و اعمال می گردیده است. به این معنی که مجرم در محلی که مرتکب جرم شده بود، محاکمه و مجازات می شد و تعقیب و مجازات، در قلمرو و توسط حاکمیت کشور محل ارتکاب جرم صورت می گرفت. تلاقی اندیشه سرزمینی بودن محدوده اعمال قانون و مجازات با ایده وابستگی افراد به یک دولت و حاکمیت که بعدھا در مفھومی تحت عنوان تابعیت مطرح گردید- و اھمیت دولت ھا به اعمال و رفتارھای اتباع خود در قلمرو سایر کشورھا منجر به ایجاد مسیولیت کیفری و مواخذه و مجازات اتباع به دلیل ارتکاب برخی افعال مجرمانه در خارج از قلمرو سرزمینی و پذیرش آن در نظام کیفری اکثر دولت ھا گردیده است و باعث شده تا به تدریج، زمینه و بستر ایجاد مفھومی تحت عنوان مجازات مضاعف در حقوق کیفری میان حاکمیت ھا پدید آید و بعدھا تحت عنوان مجازات مضاعف در مفھوم بین المللی مطرح گردد.

کلیدواژه ها:

قاعده ، محاکمه کارا ، قلمرو سرزمینی ، احیای قضایی