تحلیلی بر رابطه اقلیم با معماری با رویکرد توسعه پایدار

انسان همواره در پی تامین آسایش در زندگی خود بوده است؛ با رشد صنعتی و تکنولوژیکی جوامع نیل به این هدف، دخل و تصرف در منابع طبیعی و استفاده خارج ازکنترل انرژی های تجدیدناپذیر و آلودگیهای زیست محیطی را باعث شد و پس از آن این تلاش ها با جهانی نمودن لزوم توجه به معیارهای توسعه و پیشرفت مطلوب و با رویکرد کاهش اثرات مخرب زیست محیطی، سمت و سویی دیگر گرفت؛ در عرصه عمران و ساخت و ساز نیز چون ساختمانها درصد زیادی از منابع انرژی را مصرف میکنندمقوله طراحی و معماری پایدار متناسب با شرایط اقلیمی نیز در این سالها از اهمیت اجرایی خاصی برخوردار شده است و خصوصیات و قابلیتهای معماری بومی و سنتی کشورمان در تطابق با محیط زیست و اقلیم و همسازی با موازین توسعه پایدار از طرفی و این واقعیت که تکنولوژی به تنهایی نمیتواند ضامن حل و رفع آثار زیانبار فرسایش محیط زیست باشد لزوم بازنگری و مراجعه به این معماری را منطقی می نمایاند. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانهای و میدانی بررسیشده است . سعی برآن است تا معماری بومی ایران در اقلیمهای مختلف با توجه به پایداری محیط و صرفهجویی در مصرف انرژی بررسی گردد و با نگاهی به معماری جدید در هر اقلیم از نظر مواردی همچون به کارگیری مصالح با شرایط منطقه، طراحی بنا، صرفهجویی در مصرف انرژی و نگاهی به محیط به صورت اجمالی مورد ارزیابی قرار گیرد. در انتها به جمع بندی و ارایه راهبردهایی در رابطه با طراحی و ضوابط معماری در اقلیم های مختلف در ساختمان پرداخته شود

کلیدواژه ها:

پایداری ، معماری ، توسعه ، اقلیم