شخصیت و شخصیت پردازی در دو مجموعه داستان کوتاه مصطفی مستور

امروزه در ادبیات داستانی، صناعت بیش از محتوا در کانون توجه قرار دارد. در ادبیات داستانی، عنصر شخصیت جایگاهی والا دارد. پردازش مستقیم، غیرمستقیم و تلفیق این دو، از روشهای پرداخت شخصیت است. در این پژوهش، داستانهای کوتاه نویسنده معاصر، مصطفی مستور، انتخاب و چگونگی کارکرد این عنصر در آثار وی واکاوی و تحلیل شده است. همچنین، این پژوهش بر آن است تا داستانهای این نویسنده را ازنظر شگرد در پردازش شخصیتها بررسی کند؛ چگونگی تاثیر جنسیتنویسنده را در انتخاب شخصیتهای داستانی تعیین نماید و مشخص کند که آیا اصولا جنسیتگرایی در آنها مطرح بوده است یا خیر نتایج تحلیل در دو مجموعه از داستانهای کوتاه نشان داد که مستور ازنظر شخصیت و شخصیتپردازی از شگردهای متفاوتی بهره نبردهاست. تمایل او به استفاده از پردازش غیرمستقیم و ضمنی شخصیت بیشتر از صریحگویی و توصیف مستقیم بوده است. در این دو مجموعه، نام و ویژگی ظاهری و جسمان ی شخصیتها بهندرت دیده میشود؛ اما ازنظر رفتاری، زبانی و لحنی ابعاد وسیعی از تحلیل را شامل میشوند. همچنین، نقشپذیری راویان زیر تاثیر شخصیت نویسنده و شرایط او انتخاب و پردازش شدهاند. البته این رابطه همیشه مستقیم نیست و در موارد استثنا اشاره شده است.

کلیدواژه ها:

داستان کوتاه ، شخصیت و شخصیتپردازی ، مصطفی مستور ، عشق روی پیادهرو ، تهران در بعدازظهر