جلوه های نمایشنامه ای کلیدر و انعکاس عشق در صحنه پردازی روستایی

رمان ده جلدی و زیبای کلیدر، بزرگ ترین رمان اجتماعی ادبیات معاصر ایران از مشروطیت تا امروز است. دولت آبادی کلیدر را بر اساس شناخت خویش از فرهنگ، جامعهشناسی و روانشناسی مردم ایران و به ویژه ساخت سنتی و روستایی آن نوشته است. در این مقاله تلاش داریم تا با ارایه ی نکاتی دربارهی ویژگی های بیان، گفتوگو و صحنه پردازی نمایشنامه ای، برخی قسمت های کلیدر را در این زمینه مورد توجه قرار دهیم. مشخص است که دولت آبادی در کلیدر، صحنه ها و گفتوگوهای خود را زنده و پویا به نمایش کشیده است به گونهای که گویا وی نمایشنامه نوشته و بازیگران در حال اجرای نمایشنامه هستند. این نکته، هنر والای نویسنده را به رخ می کشد و گفتوگوها و شخصیت های زنده را قابل باور و ملموس به تصویر در می آورد. توجه به این گونه مقالهها سبب می شود تا نویسندگان جوان با رویکردهایی تازه در نزدیک شدن هر چه بیشتر نمایشنامه و داستان آشنا شوند

کلیدواژه ها:

کلیدر ، صحنههای نمایشنامهای روستایی ، گفتوگوی نمایشنامهای ، دلدادگی