بررسی جنون در بوف کور صادق هدایت

در بوف کور، جنون در قالب مجازات و مکافات تنها مضمونی می شود که به سورریالیستی کردن این اثر کمک می کند. از این رو بوف کور، کابوس وحشتناکی می شود که ذهنیت آشفته و وهم زده شخصیت اصلی داستان، آن را پیش می برد.در بوف کور، ویژگی های یک اثر سورریالیستی به روشنی دیده می شود. تکرارهای مداوم واژه های کلیدی در داستان که هر کدام چند واحد زنجیری و در عین حال مستقل هستند. در واقع این تکرار است که ساختار اصلی و اساس بوف کور را می سازد. به هر روی جنون و مرگ در هم می آمیزد و داستانی سورریالیستی را می آفریند که از هدایت، در ادبیات داستانی ایران شاهکاری می آفریند.بوف کور، داستان مردی است که با زندگی و مرگ تدریجی دست و پنجه نرم می کند و سرنوشت محتوم او با دیگر کشی و خودکشی، رقم می خورد. در چنین ساختاری، واقعیت و خیال، بیداری و رویا، خود آگاه و نا خود آگاه، همه وهمه در هم آمیخته می شود و اثری فشرده و در عین حال پیچیده و سوریالیستی را در نوع خود به خواننده ارایه می دهد. در این مقاله، ضمن نگاه کوتاهی به سورریالیسم و بررسی جنون در داستان های کوتاه هدایت، به تحلیل این مکانیزم در داستان بوف کور، پرداخته شده است

کلیدواژه ها:

ادبیات داستانی ، جنون ، بوف کور ، سورریالیسم ، هدایت