نگاهی به اقتباس آیات قرآن درغزل های مولوی از دو جنبه زبانی و بلاغی

جلال الدین محمد بلخی از بزرگترین شاعران عارف است و نظام فکری و جهان بینی اشبر پایه ی اسلام و کلام وحی گذارده شده است و به آن تعلق خاطر دارد، از این رو شعر اوسرشار از واژگان، ترکیبات و جملات قرآنی است. کاربرد تعبیرات قرآنی در شعر به دوصورت ممکن است: اقتباس و تلمیح. در این مقاله اقتباس آیات قرآنی درغزل های مولویبررسی می شود؛ به عبارت دیگر تعبیرات قرآنی که در غزل های مولوی به کار رفته استبررسی می شود تا روشن گردد مولانا در نشاندن گهرهای آسمانی کلام وحی بر زمینهعرفانی شعرش چگونه بیانی را پیش میگیرد آیا لحن او در هنگام درج کلام وحی،رسمی تر می شود آیا مسامحه های لفظی که از ویژگی های شعرمولاناست در هنگاماقتباس هم دیده میشود و بالاخره اینکه مولانا در اقتباس آیات قرآنی از کدام آرایه هایادبی بیشتر استفاده کرده است این پژوهش به شیوه کتابخانه ای و از طریق توصیف وتحلیل انجام شده است. نتیجه تحقیق نشان داد که مولوی در اقتباس آیات قرآن، گاهلحنی روایی و گفتاری و صمیمانه دارد و از میان صور خیال آنچه اقتباس های مولانا راجلوه بخشیده است استعاره مکنیه و کنایه از موصوف است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، غزل ، مولوی ، اقتباس ، غزلیات شمس