مولانا و زیستاهنگ

این نوشتار با عنوان مولوی و زیستاهنگ با تکیه بر اهمیت نقش بارز موسیقی در آثارمولوی تا حد یک ویژگی بارز سبکی و این که می توان وی را از لحاظ هماهنگی آوایالفاظ و ترنم عاطفی هیجانی وابسته به آن، برجسته ترین شاعر شعر فارسی دانست، میکوشد با به کارگیری روش توصیفی تحلیلی، از خلال آثار شعری و احوال وی، به پیجویی رابطه ی بنیادین شگردهای هیجانی آهنگی در بیان او، با مانیفست هنری و پیشینتر با جهان بینی اش بپردازد. بدین منظور با برشماری مواردی همچون: (الف: میل بههماهنگی، ب: میل به امتداد، پ: میل به تکرار، ت: میل به نو شدن، ث: میل به همبستگی،ج: میل به سنت، چ: میل به تکاپو، ح: میل به سرخوشی، خ: میل به خلسه و آگاهی، د:میل به نواخته شدن) که گویا یاریگر درک چرایی و چگونگی تناظر و همآیی اصالتموسیقی با شیوه ی دریافت و تفسیر او از هستی باشد، تا آن جا پیش می رود که دلایلیرا برای اثبات مدعای خود حاکی از رابطه ی تسلسلی بینش، بوطیقا و رتوریقا را طیهمپژواکی زیست و آهنگ در آثار و احوال این نابغه ی فرهنگی فراهم آورد.

کلیدواژه ها:

مولوی ، موسیقی ، رتوریقا ، بوطیقا ، جهانبینی