مبانی ارتباط با خدا در پرتو معرفت از منظر عرفان نهج البلاغه و مثنوی مولوی

مبانی، پیش فرض های اساسی است که هر گفتار و کرداری بر آنها استوار است. بحث مبانیارتباط با خدا تاکنون به صورت علمی و گسترده از سوی پژوهشگران حوزه ی ادبیاتعرفانی مورد عنایت واقع نشده و این مقاله سعی دارد این مبانی را به صورت مقایس های وتطبیقی از منظر عرفان نهج البلاغه و عرفان مولوی مورد توجه قرار دهد. ارتباط با خدا ازمنظر عرفانی چونان دریچه ای است که عارف از طریق آن می تواند از عالم خاکی برونرفته و ماورای عوالم هستی از ناسوت گذشته و به لاهوت و ملکوت برسد. این ارتباطمعنوی و روحانی با خداوند بر اساس معرفت، نیاز به شناخت مبانی آن دارد. این مبانیشامل معرفت شناختی مبتنی بر اقرار به توحید و ابراز عشق به خداوند است که در اثرحاضر، مبانی یاد شده به طور تخصصی به تصویر کشیده شده و چگونگی برقراری ارتباطبا خدا پس از حصول به معرفت بررسی گردیده است. دست اورد اثر حاضر که بر اساسمنابع کتابخانه ای صورت پذیرفته این است که ارتباط با خدا مبتنی بر معرفت می تواندراهی جهت کسب شناخت بیشتر و بهتر از خدا و انسان باشد که این شناخت نیز موجبعبودیت شایسته تر در پیشگاه آستان الهی خواهد بود.

کلیدواژه ها:

ارتباط ، مبانی ، معرفت ، مثنوی مولوی ، نهج البلاغه