رمزگشایی های مولانا از نمادهای مثنوی

ادبیات به خاطر ساختار زبانی و غایتی که دارد از نمادها بهره وافر برده است. متونعرفانی برای بیان تجارب درونی و معرفتی به زبان غیرمستقیم و نماد نیاز دارد. مولوی درمثنوی برای نشان دادن بنیاد معرفتی خود و سوانح سیر و سلوک از نمادهای گوناگونیاستفاده کرده است. وی با استفاده از جهان بینی عرفانی، مجموعه ی گرانبهایی ازنمادهای عرفانی را به ادبیات فارسی ارایه کرده است. این مقاله به منظور بررسی تاویل ورمزگشایی های مولوی در مثنوی معنوی با روش کتابخانه ای نگارش یافته است. نویسندهپس از استخراج رمزگشایی هایی که مولوی شخصا از نمادهای خود داشته، با استفاده ازروش تحلیل محتوا به طبقه بندی، توصیف و بیان معانی نمادین آنها پرداخته و دلیل آنرمزگشایی ها را بازگو کرده است. یکی از نتایج مهم این بررسی این است که مولانا بارویکردی عرفانی و فلسفی به طراحی نمادهایش پرداخته و با استفاده از نماد، جهانیدیگر را مکشوف کرده است. او با راهبری و راهنمایی مخاطب خود به وسیله نشانه ها بهدنبال آشکار کردن رمز و راز سخنان نمادین خویش است. با این کار، او در واقع از تاویلهای مختلف و کژ فهمی ها جلوگیری کرده است.

کلیدواژه ها:

مثنوی ، عرفان ، نماد ، رمزگشایی