بررسی مضامین عرفانی در اشعار محمدرضا شفیعی کدکنی

محمدرضا شفیعی کدکنی (م.سرشک) در میان شاعران معاصر از موقعیت برجسته ایبرخوردار است. شعر او، بیانگر دیدگاه خلاقانه و هستی شناسانه وی به ابعاد جهان،طبیعت، انسان و دیگر پدیده های عالم وجود، است. او به علت آشنایی با عرفانکلاسیک ایرانی، در سروده های خود از مباحث و مضامین عرفانی بهره گرفته است وگاه آنها را در معانی جدیدی به کار برده و در بعضی موارد از واژه هایی مثل کویر بهعنوان نماد عرفانی جدید برای به تصویر کشیدن فضای سخت و خفقان آور جامعهپهلوی استفاده کرده است.در برخی اشعار وی رگه هایی از عرفان بودا که نشان دهندهتوجه شاعر به عرفان شرقی است نیز دیده می شود. م.سرشک در مجموعه ی هزارهدوم آهوی کوهی عمده ترین تاملات فلسفی و عرفانی خود را نمایان ساخته است. نگارندگان این مقاله با تاکید بر روش توصیفی- تحلیلی بر آنند تا مضامین و اصطلاحات عرفانی را در اشعار شفیعی کدکنی بازشناسانده و بررسی و تحلیل نمایند.

کلیدواژه ها:

محمدرضا شفیعی کدکنی ، شعر ، عرفان