از منطقه گرایی تا زیست منطقه گرایی؛ رویکردها و روش ها
سال انتشار: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,869
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
IRCIVIL01_117
تاریخ نمایه سازی: 13 شهریور 1396
چکیده مقاله:
منطقه گرایی، یکی از رویکردهای معماری است که در تعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرار داشته و بر لزوم توجه به ویژگیهای فرهنگی، جغرافیایی، اقلیمی یک منطقه خاص تاکید می کند. جنبش زیست منطقه گرایی در معماری تحت شعاع جنبش های طراحی پایدار و بوم شناسی قرار دارد. این جنبش پیوند فرهنگ انسانی را به زیست بوم های منطقه ای در وضعیتی پایدار در نظر داشته، وابستگی های فرهنگی و بوم شناسی را بهم مرتبط کرده که با دانش عمیقی از مناظر و فرهنگ های بومی طبیعی، اقلیم، جغرافیا و تاریخ محیطی شان نمایش داده می شود. این پژوهش با استفاده از روش توصیفی _ تحلیلی و با بهره گیری از ابزار گردآوردی مطالعات کتابخانه ای و اسنادی به بررسی موضوع پرداخته است. در این راستا ابتدا منطقه گرایی و انواع رویکردهایش مورد بحث قرار گرفت، سپس با توجه به مفاهیم زیست منطقه گرایی به بررسی مفاهیمی مانند معماری بومی و ارتباط آن با توسعه پایدار می پردازیم. در نهایت پژوهش با تشریح تیوری منطقه گرایی و رویکردهای آن و توجه به الگوهای زیست منطقه گرایی به ارایه مدلی مفهومی رسید. این مدلها ها در شکل سازمانی به اکوسیستم های طبیعی و الگوهای فرهنگی _ اجتماعی محلی احترام گداشته و به گونه ای به کارگرفته می شود که همراه با حفظ اصول محیطی، بین انسان، جامعه و طبیعت تعادل برقرار می کند.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
گلاره مهربان
دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران
امید دژدار
استادیار گروه معماری واحدهمدان دانشگاه آزاد اسلامی همدان ایران
منوچهر فروتن
استادیار، گروه معماری، واحد همدان، دانشگاه آزاد اسلامی، همدان، ایران