تحلیلی بر طراحی باغ کودک (نمونه موردی حاشیه رودخانه کارون شهر اهواز)

بازی جزء تفکیک ناپذیر از زندگی روزانه کودکان است. فضاهای بازی اولین مکان برخورد مستقل کودک با جهان خارج از خانه است. بنابراین ضروریست محیط هایی درنظر گرفته شوند که بصورت تخصصی برای کودکان طراحی شده باشد و در طراحی آنها همه نیازهای روحی و جسمی، کودکان لحاظ شود. ایجاد حس آرامش و امنیت بر اساس روانشناسی کودک یکی از فاکتورهای اصلی در طراحی محیط های کودکان است. توجه به نکاتی همچون اینکه کودک همواره در تعامل با محیط است و در مقابل با دنیایی که در آن زندگی می کند واکنش نشان می دهد، می تواند درباره عملکرد دنیایی که سازگاری او را ممکن می سازد، نظریه هایی بسازد و بطور حتم در طراحی فضای خاص کودک حایز اهمیت است. بنابراین نیاز به طراحی فضایی مناسب که در شرایط مطلوب و منطبق با روحیات و خواسته های کودکان، نیازهایشان را به بهترین نحو فراهم آورد و در رشد و پرورش روح و جسمشان نقش بسزایی داشته باشد. به خوبی احساس می شود. در کشور ما طراحی شهری به مفهوم امروزی، سابقه چندان طولانی ندارد و در این بین طراحی فضاهای بازی کودکان خصوصا گروه سنی 5 تا 12 سال هم اولویت کمتری را داشته است. در شهرسازی سنتی ما به دلیل هویتمندی و احساس تعلق ساکنین به فضا و سازگارتری بودن آن با جوامع سنتی، کودکان به راحتی می توانستند فضای مورد نیاز خود را برای بازی بیابند امروزه افزایش شهرنشینی و تغییر نحوه ی زندگی محدودیت های فضایی و زمانی بیشتری را برای کودکان و بازی آنها ایجاد کرده که موجب شده تا روش بازی آنها املا متفاوت از نسل قبل شود. در این پژوهش از نوع توصیفی- پیمایشی و روش گردآوری داده ها و اطلاعات از روش میدانی و عینی مورد استفاده قرار گرفته که سعی بر این شده است با توجه به اقلیم و فرهنگ شهر اهواز با رویکرد روانشناختی کودک باغ کودکه که تاکنون این شهر فاقد چنان مکانی بوده است را در محدوده شرق رودخانه کارون طراحی نماییم.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، اهواز ، باغ ، روانشناسی ، کودک