بررسی قابلیت های پیاده مداری خیابان تعبدی مشهد

افزایش قابلیت پیاده مداری باتوجه به منافع محیط زیستی،اجتماعی-فرهنگی،اقتصادی،ادراک محیطی و ارتقاء ایمنی و امنیتی که دارد به موضوعی کلیدی درمباحث شهرسازی تبدیل شده است. بشر همواره با ایجاد ساختارهایی در شهر، نیاز ذاتی خود برای برقراری روابط اجتماعی را برآورده کرده، فضاهایی که از نظر اجتماعی فعال بوده و امکان ارتباطات چهره به چهره انسانی را، درون اجتماع شهر و در کالبدی سازمان یافته فراهم کرده است. در گذشته عابر پیاده به عنوان عنصر اصلی در برنامه ریزی و طراحی شهری مورد توجه قرار می گرفت و مقیاس انسانی در همه ابعاد حرف اول را عنوان می کرد. هم اکنون رشد شهرنشینی و ازدیاد وسایل نقلیه در کشور باعث نوعی تغییر در جایگاه عابر پیاده در خیابان که نقش اصلی را در شهرها ایفامی کنند و همچنین فضاهای شهری گشته و موجب از بین رفتن مقیاس انسانی در سطح شهر، نابودی فضاهای شهری و ارتباطات چهره به چهره و ازبین رفتن ایمنی و امنیت عابرین پیاده گردیده است. در این میان تنها راه منطقی برای سر و سامان دادن به این وضع، انسانی تر کردن شهرها از طریق توجه به پیاده و پیاده مداری و توجه به سهم فراموش شده عابران پیاده است که در دستور کار برنامه ریزان و طراحان شهری قرار گرفته است. به طور کلی توسعه پیاده محوری به عنوان تنها گزینه پایدار و ارزان برای جابجایی در فواصل کوتاه سهم قابل توجهی در نظام حمل و نقل داشته است. این مقاله درصدد یافتن پاسخ به این پرسش است که فضاهای پیاده مدارچه ویژگی هایی دارند و چگونه می توان خیابان تعبدی (راسته پارچه و پرده واقع در شهر مشهد) را براساس اصول پیاده مداری به فضایی پیاده محور تبدیل نمود روش تحقیق حاضر ازنوع توصیفی-تحلیلی و براساس مشاهده و مطالعه و پرسشنامه استوار است. نتایج حاصله از یافته ها و بررسی ها نشان می دهد که این محور پتانسیل تبدیل شدن به یک محور پیاده مدار را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

قابلیت پیاده مداری ، رویکرد پیاده مداری ، پیاده راه ، عابر پیاده