ارزیابی توزیع فضایی فقر شهری در استان خوزستان

فقر همواره به صورت یک معضل جهانی فرا روی جامعه بشری بوده است. امروزه در تلاش جهت تحقق توسعه انسانی، سنجش و تعیین فقر شهری موضوعی است که در سیاستگذاری و مدیریت توسعه انسانی در بسیاری از کشورهای مواجه با آن دنبال می شود و این امر نیازمند اتخاذ روش های علمی به ویژه در تعیین جغرافیایی پهنه های فقیرنشین شهری از طریق کاربرد روش های آماری و تعریف شاخص های مناسب جهت تعیین ابعاد متفاوت فقر شهری است. در نتیجه با توجه به اهیمت موضوع پژوهش حاضر با رویکرد توسعه ای – کاربردی و روش تحقیق توصیفی – تحلیلی با مطالعات کتابخانه ای و مراجعه با سازمان های مسیول، اطلاعات مورد نظر را به تفکیک شهرستان دریافته و با استفاده از مدل های برنامه ریزی و تصمیم گیری چند شاخصه و چند معیاره (تاپسیس) به بررسی فقر چند بعدی در استان خوزستان پرداخته است. لازم به ذکر است بنا به پویایی فرآیند توسعه، بازشناسی و تعریف مجدد مفهوم فقر شهری، سنجش و تعیین ابعاد، نماگرها و شاخص های آن کار آسانی نخواهد بود و نیازمند داده های مناسب و سری های زمانی و تجزیه و تحلیل آن در حوزه های مختلف از جمله در حوزه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و غیره است. به رغم این مسیله در این پژوهش کل شاخص های مورد مطالعه 25 متغیر را در ابعاد اجتماعی، اقتصادی، فیزیکی – کالبدی و ترکیبی از شاخص های را در بر می گیرد. که نتایج تحقیق نشان داده است شهرستان های فقیر که میزان تاپسیس آنها TOPSIS < 0 > ؛0/081 بوده است شامل شهرستان ها شادگان، دشت آزادگان، رامهرمز، لالی، امیدیه، گتوند، هویزه، رامشیر، هندیجان، هفتگل، اندیکا و می باشند و در مقابل شهرستان های برخوردار شامل شهرستان اهواز، دزفول و شوشتر می باشد. که میزان عددی آنها بالاتر از میانگین فقر چند بعدی در استان بوده است.

کلیدواژه ها:

فقر شهری ، برنامه ریزی ، مدل و تکنیک ، استان خوزستان