مولفههای ادبیات پایداری در شعر شاعران نمادگرای قبل از انقلاب با تاکید بر اشعار محمدرضا شفیعی کدکنی ونیما یوشیج

شاعران معاصر برای انتقال بهتر مطلب به مخاطبان خود و آگاهسازی مردم نسبت به ظلم و ستمی که برآنها میرود، با بهرهگیری اززبان نمادین، هر چه بهتر وبیشتر به روشنگری وارشاد مردم زمان خود می پرداختند. بهترین نوع ادبیات برای پرداختن به مفاهیم ظلمستیزی و قانونمداری، آزادی و رهایی از چنگال ظالمان، امید داشتن به آینده روشن و پیروزی و... در هر زمان ادبیات پایداری بوده است. شاعرانو نویسندگان برای بهتر رساندن اینگونه به مردم زبان نمادین را بهترین وسیله می دانستند؛ چرا که هم موضوع جذابتر میشد و هم پیام بهتر منتقل میشد.نیمایوشیج به عنوان پرچمدار این نوع ادبیات، در عرصه شعر فعال بود. اگرچه پایهگذاری و ایستادگی بر روی این نوع ادبیات که به صورت نمادین مطرح بود، کار چندان آسانی نبود ولی نیما بدین وسیله توانست خفقان و استبداد روزگار را هر چه بهتر به گوش مردم برساند ومردم را علیه حکومت مستبد زمان بشورانداز پیروان نیما می توان از دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی نام برد که در دو کتاب آیینهای برای صداها و بعضی اشعار هزاره دوم آهوی کوهی به آگاهسازی مردم پرداخته است. سابقه ادبیات پایداری با سابقه ادبیات فارسی برابری میکند. در هر عصر و دورهای ادبیات پایداری با زبان مخصوص به خود به هدایتمردم پرداخته است. اما در دوره مشروطه وپس از آن این نوع ادبیات جایگاه ویژهای بین مردم یافت. به طوری که در دوره مشروطه و پس از آن به عنوان بهترین وسیله ارتباطی واطلاع رسانی میتوان از ادبیات پایداری نام برد. این گونه ادبیات که به صورت نمادین بیان میشدزمینهساز انقلاب اسلامی محسوب میشود.البته جریانهای قبل از مشروطه نیز در به ثمر رساندن ادبیات انقلابی بیتاثیر نبودند، ولی نقش نیما وپیروان او ، خصوصا شفیعی کدکنی، در باروری اندیشههای مردم مثمر ثمرتر از بقیه شاعران بود.نیما با ابداع قالبهای نو و آزاد و با بهرهگیری از شاعران اروپایی و سبک سمبولیسم توانست در پیشبرد این نوع ادبیات نمادین موفق باشد و همین خلاقیت سبب تاثیرگذاری بیشتر شعر او بین مردم شد. شفیعی نیز با تاسی از نیمایوشیج توانست دین خود را به انقلاب ادانماید. آنان با بهرهگیری از واژگان نمادین با دیدگاهی جدید دست به ابتکاری نوین زدند که تاثیر آن در ادبیات پس از انقلاب به خوبی جلوهگر شد

کلیدواژه ها:

نماد و نمادگرایی ، ادبیات پایداری ، نیمایوشیج ، شفیعی کدکنی