رابطه بین مثبت گرایی و آستانه تحمل با خودناتوان بینی دانشجویان دانشگاه لرستان در سال تحصیلی 96-19395

هدف: هدف از این پژوهش بررسی رابطه بین مثبت گرایی و آستانه تحمل با خودناتوانبینی دانشجویان دانشگاه لرستان در سال تحصیلی 96 - 1395 بود. جامعه، نمونه و روش نمونهگیری: جامعه این پژوهش را کلیه دانشجویان دانشگاه لرستان در سال تحصیلی 96 - 1395 تشکیل میدادند که تعداد آنها بر اساس آماری که از معاونت آموزشی دانشگاه مربوطه گرفته شد برابر با 12346 دانشجو بودند. نمونه این پژوهش شامل 400 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه لرستان در سال تحصیلی 96-1395 بودند که با روش نمونهگیری خوشهای انتخاب شدند (حجم نمونه با توجه به جدول مورگان برآورد شد). ابزار: برایگردآوری دادهها از پرسشنامه مثبت گرایی تحصیلی شیرر و کارور (1985 ،(مقیاس آستانه تحمل کانر و دیویدسون (2003 (و خودناتوانسازی میگلی (2000 ،(استفاده شد. نوع پژوهش و روش تجزیه و تحلیل: طرح پژوهش حاضر رابطهای از نوع همبستگی بود و دادهها با روشهای آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون) تجزیه و تحلیل شد. یافتهها: یافتهها نشان داد که بین میانگین نمرات نمونه مورد مطالعه در متغیر مثبتگرایی در سطح 05/0 > Į با میانگین جامعه تفاوت معناداری وجود ندارد ولی در متغیرهای خودناتوانبینی و آستانه تحمل این تفاوت معنادار بود. همچنین یافتهها نشان داد که در سطح 05/0 > Į رابطه بین مثبت گرایی با خودناتوانبینی و آستانه تحمل با خودناتوانبینی منفی و معنادار بود. بحث و نتیجه گیری: به طور کلی نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت نقش متغیرهای مثبت گرایی و آستانه تحمل در پیشبینی خودناتوانبینی بود. بنابراین چنانچه با استفاده از روشهای آموزشی بتوان میزان مثبت گرایی و آستانه تحمل را افزایش داد میتوان سطح خودناتوانبینی را کاهش داد.

کلیدواژه ها:

مثبت گرایی ، آستانه تحمل ، خودناتوانبینی ، دانشجویان