مکان، فضای واسط، طبیعت

بشر در طول تاریخی از هنگامی که سرپناه، مسکن، محل زیست، محل کار و یا هرنوع فضایی ساخته و مورد بهره برداری قرار داده، همیشه عوامل زیست محیطی و طبیعی همچون نور، آب، درختان و ... در این ساختار یک اصل مهم و اساسی برای او بوده است. بعد از نهضت مدرنیسم، تلاش های جهانی برای ایجاد فضاهایی لطیف و با احساس انجام گرفته است و سعی شده طبیعت نقش اساسی در زندگی و کار انسان ها داشته باشد. از اینرو باور بنیادین این پژوهش بدین مضمون می توان مطرح کرد که خلق فضاهایی همچون فضای واسط شامل مفاهیمی والاتر از یک اتصال است . حال اکنون آن مفاهیم در برگیرنده این فضا چیست قدم بعدی این مقاله می باشد. که در این طی به بررسی مفهوم انواع فضاهای واسط با توجه به مفهوم انسان، فضا و مکان و ارتباط آن با طبیعت با استفاده از رویکرد پدیدارشناسانه (رویکردی که جدایی انسان از محیط مطرود است) در حوزه معماری می پردازیم. در این رویکرد از چارچوب نظری هایدگروکریستیان نوربرگ شولتز استفاده می شود. در مسیر کشف اهداف والاتر فضاهای واسط در معماری، که چگونه طراحی کردن آن است طی می شود و منجر به درک جدیدی از مفصل های معماری و همچنین افقی نو در ذهن معماران می گشاید. روش تحقیق در این کار، روش توصیفی تحلیلی و ابزار جمع آوری اطلاعات، کتابخانه ای بوده است.

کلیدواژه ها:

مکان ، فضای واسط ، پدیدارشناسی ، انسان ، طبیعت