نقش جشن های ایران باستان در ایجاد پایداری اجتماعی از طریق تعاملات اجتماعی

یکی از ضرورت های جامعه امروزی بحث پایداری می باشد که در حوزه زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی تعریف می گردد.در این میانپایداری اجتماعی به دنبال بهبود کیفیت زندگی انسان و افزایش رضایتمندی در آنهاست.قوام و دوام جامعه و دستیابی به پایداری اجتماعی تاحدودی به روابط اجتماعی و تعاملات اجتماعی افراد،کمیت و کیفیت آن بستگی دارد. قابلیت اجتماع پذیری فضای معماری می تواند میزانتعامل اجتماعی مابین افراد را درفضا کاهش یا افزایش دهد و به تبع آن سبب افزایش سرمایه اجتماعی و در نتیجه توسعه پایداری اجتماعیشود. جشن های ایران باستان که با ماهیت آیینی و جمعی خود مردم را گردهم جمع کرده و این گردهمایی فرصت تعاملات و ایجاد روابطبین افراد را فراهم نموده و باعث بوجود آمدن خاطرات جمعی و حس تعلق به فضا و در نهایت،نوعی همبستگی اجتماعی می شود. روشتحقیق در این مقاله توصیفی و تحلیلی می باشد و به روش کتابخانه ای جمع آوری گردیده است.نتیجه ای که نهایتا از این مطالعات حاصلمی شود،به نقش جشن های ایران باستان در ایجاد انسجام و همبستگی اجتماعی از طریق گردهمایی مردم در فواصل زمانی منظم،افزایش شادی و نشاط و تقویت روحیه ی جمعی، انجام تمرین های گروهی و تدارکات جشن ها، انتقال غیر مستقیم ارزش هاو آداب و رسوم از نسلی به نسل دیگر و ایجاد فضایی جهت بهبود روابط انسانی و ... می پردازد و در نهایت تعاملات اجتماعی شکلگرفته ی حاصل از آنها به عنوان شاخصی از توسعه پایداری اجتماعی در معماری سبب پایداری اجتماعی در جامعه می شود.

کلیدواژه ها:

جشن های ایران باستان ، پایداری اجتماعی ، تعاملات اجتماعی