تدوین چارچوب برای برنامه ریزی شهری مبتنی بر نگرش ساختاری (با تاکید بر مولفه سرزندگی)

به طور حتم هر شهری دارای خصوصیات ویژه و منحصر به فردی می باشد که بنا به آن شکل گرفته و گسترش یافته است ؛ موفقیت هرشهر به عنوان یک زیستگاه انسانی در گرو برنامه ریزی هدفمند و کارآمد خواهد بود که شناخت شهر و ساختار اصلی آن اولین گام به سویبرنامه ریزی هدفمند و مثمر ثمر می باشد؛ در واقع شناخت هر شهر ما را با نقاط ضعف و قوت و فرصت و تهدیدهای آن آشنا می سازد. کهاین امر خود موجب ارتقای کیفیت زندگی در شهر خواهد شد. در واقع مسیله ای که در این پژوهش به آن پرداخته شده است این می باشدکه الگوهای برنامه ریزی که در حال حاظر برای شهرها استفاده می شوند براساس ساختار شکلگیری هر شهر نبوده است و طبیعتا برآوردهنشدن نیاز ذاتی شهروندان که همان وجود سرزندگی و نشاط در شهرها است، امری بدیهی خواهد بود چرا که افزایش کیفیت زندگی درشهرها در گرو برنامه ریزی ویژه ای مبتنی بر ساختار شکلگیری هر شهر می باشد. در این مقاله هدف رسیدن به یک الگویی است که نحوهتلفیق برنامه ریزی شهری بویژه برنامه ریزی ساختاری را با مولفه سرزندگی در شهرهای امروزی را مشخص نماید روش تحقیق توصیفیتحلیلی است که بر اساس اطلاعات گردآوری شده از نظرات اندیشمندان، محتوای آن ها جهت حصول اهداف پژوهش مورد تحلیل وارزیابی قرار می گیرد. تدوین الگوی برنامه ریزی در این چارچوب در شهرمطالعه موردی تحقیق )تنکابن( از طریق همپوشانی ساختار مصنوعو طبیعی در یک چارچوب سلسله مراتبی متکی بر کانون ها و محورها و بر اساس تلفیق آن با شاخص های سرزندگی دنبال شد تا از اینطریق ارزش های اجتماعی همچون سرزندگی در کل پهنه شهر توزیع شود.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی شهری ، برنامه ریزی کالبدی ، برنامه ریزی ساختاری ، سرزندگی