تحلیل پایداری حمل و نقل شهر مشهد با استفاده از روش جاپای بوم شناختی

این مقاله با هدف ارزیابی توان اکولوژیک منابع، برای مصارف حمل و نقل درون شهری شهر مشهد در قیاس با ظرفیت زیستی موجود، تلاش دارد تنگناها و محدودیت های حمل و نقل پایدار را مشخص کند. روش به کار گرفته شده در این پژوهش، جاپای بوم شناختی است که رابطه بین میزان مصرف و تولید ضایعات به وسیله انسان ها و تولید منابع و جذب ضایعات به وسیله طبیعت را نشان می دهد. محاسبه جاپای بوم شناختی برای بخش حمل و نقل در مشهد نشان داد که این شهر با مصرف بیش از 35 میلیون گیگاژول انرژی در سال برای برطرف ساختن نیاز به سوخت مصرفی در حمل ونقل، رقمی معادل 497554 تن کربن تولید می کند و معادل سرانه بوم شناختی آن به ازای هر 100 گیگاژول در یک هکتار 0/11 هکتار برای هر فرد است؛ یعنی در حال حاضر (سال 1391) جمعیت 3 میلیون نفری مشهد 359341.82 هکتار زمین بوم شناختی برای مصرف کنونی انرژی در بخش حمل و نقل استفاده می کنند. این رقم حدود 10 برابر بیش از وسعت کلان شهر مشهد است؛ بنابراین به کارگیری راهکارهایی برای کاهش جاپای بوم شناختی و وسعت اراضی پشتیبان از جمله تقویت گزینه های حمل و نقل عمومی ضروری است.

کلیدواژه ها:

جاپای بوم شناختی ، حمل و نقل پایدار ، مصرف انرژی ، کلان شهر مشهد