توسعه شاخص ارزیابی کیفی آموزش مهندسی با در نظر گرفتن عدم قطعیت ها

دانشجویان سرمایه های انسانی جامعه برای رشد و توسعه اقتصادی، اجتماعی و صنعتی هستند. دراین میان،نقش دانشگاه به عنوان محیط اصلی رشد و اعضای هییت علمی برای ایجاد انگیزه و هدایت دانشجویان در طول مسیرسازندگی آنها غیرقابل انکار است. هدف از این مطالعه، بررسی نقش آموزش مهندسی و بهبود آن در وضعیت کیفیآموزشی، تربیتی و تحصیلی دانشجویان است. بدین منظور، تعاریف پایه مطرح در این زمینه بررسی و ارایه شده اند. سپس،عوامل مهمی که در قالب آنها کیفیت فردی و علمی یک دانشجو شکل می گیرد و در زمینه ارتقاء کیفیت آموزش وتحصیل دانشجویان موثرند، شناسایی، وزن دهی و رتبه بندی شده اند. وزن دهی عوامل بر اساس نظر کارشناسی صورتگرفت. سپس، شاخصی برای کمی کردن نقش آموزش مهندسی در تربیت و تحصیل دانشجویان ارایه و برای تعدادی ازدانشگاه های جامع و مهندسی در سطح کشور در رشته مهندسی عمران در مقطع کارشناسی به عنوان مورد مطالعاتیپیاده سازی شده است. از این روی، از ابزارهای تصمیم گیری چندمعیاره (MCDM) از نوع چندشاخصه، استفاده شده است. در ادامه، تاثیر عدم قطعیتهای موجود در تعیین عوامل موثر در آموزش مهندسی با استفاده از یک روش بر پایه زنجیره ماکوف (Marcov Chain) مورد بررسی قرار گرفت. بر این اساس، گستره محتمل برای تغییرات شاخص ارایهشده به منظور ارزیابی کیفی آموزش مهندسی تعیین شد. مقدار شاخص توسعه داده شده برای 4 دانشگاه موردمطالعه در این تحقیق به ترتیب 0/63، 0/55، 0/62 و 0/47 به دست آمد. نتایج این مطالعه حاکی از اهمیت (وزن) قابل توجه عواملی همچون شرایط محیطی و امکانات زیرساختی، اندرکنش با استاد و شرایط شخصی/ هدفمندی دانشجو در کیفیت آموزش مهندسیو لزوم توجه بیشتر به این گونه عوامل برای بهبود کیفی آموزش است.

کلیدواژه ها:

آموزش مهندسی ، مهندسی عمران ، توسعه شاخص کیفیت آموزش ، تصمیم گیری چند معیاره ، تحلیل عدم قطعیت